Mijn Rouwe Reis #8 | Rouwmoe: ik ga even uitrusten van het rouwen

Rouwen, het is me maar wat. Zeker als je pas begin twintig bent en eigenlijk geen idee hebt wat je aan het doen bent. En er voor je gevoel niemand is die je aan de hand kan nemen en je kan wijzen op de obstakels die je onderweg tegenkomt en je de mooie uitzichten laat zien. Want ja, die zijn er echt nog steeds, je moet alleen iets beter kijken dan je misschien gewend bent. Mijn rouwproces voelt als een reis zonder eindbestemming, zonder doel. In deze rubriek wil ik mijn ‘rouwe reis’ laten zien. In maart 2018 verloor ik mijn jongere zusje en sindsdien is alles anders. Ik wil je meenemen over alle bergen die ik beklommen heb en nog zal gaan beklimmen, langs alle afgronden en diepe dalen. Maar ook zal ik licht schijnen op de vergezichten en prachtige zonsondergangen. Ik hoop dat ik je middels deze woorden soms aan de hand kan nemen en je laten voelen dat ondanks we dit allemaal alleen moeten doen, we toch samen zijn.

Mijn rouwe reis heeft geen finish. De reis zal nooit afgelopen zijn en achter elke bocht zal zich een nieuwe weg ontvouwen met een ander landschap. Voor m’n gevoel ben ik pas net begonnen aan deze tocht, die misschien wel mijn verdere leven zal representeren. Want ja, ik ben er van overtuigd dat rouw een leven lang kan duren.

Dat betekent niet dat ik de rest van mijn leven huilend in bed zal liggen. Integendeel, de betekenis van rouw verandert denk ik gedurende je leven zich vordert. Daarnaast betekent rouw ook voor iedereen iets anders. Dus er zullen genoeg mensen zijn die rouw misschien wel als eindig ervaren, en dat is helemaal prima. Geen goed, geen fout – het cliché is hier meer dan waar.

‘Rouwen: een oceaan met golven van emoties’

Voor een nieuwe podcastreeks die ik met Benthe gemaakt heb, hebben we met een aantal jongeren over hun rouw gesproken. We lieten hen de zin ‘rouwen betekent voor mij’ afmaken. De antwoorden liepen uiteen: voor de een voelde het als het meeslepen van twintig kilo op je rug die je elke dag wat sterker maakte en voor de ander was het als overgegeven zijn aan een oceaan met golven van emoties zonder weerbericht.

Rouwen is dus voor iedereen anders, en ondanks dat ieder verlies uniek is, hoef je het niet helemaal alleen te doen. Ook ik heb nagedacht over hoe ik die zin zou afmaken. Voor mij betekent rouwen heel veel, maar bovenal nieuwsgierigheid. Nieuwsgierig naar hoe anderen rouwen beleven, wat het voor hen betekent. En nieuwsgierig hoe het zich zal ontwikkelen tijdens mijn leven.

Ik heb gemerkt dat ik het fijn vind om met anderen die een soortgelijke ervaring hebben als ik te praten. Vragen te stellen en te beantwoorden, elkaar meenemen in hoe je de rouw beleeft. Van elkaar leren en misschien wel inspireren, zonder te pretenderen het beter te weten.

Rouwmoe

Maar ook heb ik gemerkt dat over rouw praten of ‘ermee bezig zijn’ soms juist het gevoel in de weg kan zitten. Door het maken van de podcast en het schrijven van deze stukjes, heb ik gemerkt dat dat soms teveel is geweest en ik ‘rouwmoe’ ben geworden. Het lijkt soms alsof ik niet meer echt voel dat ik rouw, maar dat ik er vooral over praat en schrijf. En daar is in principe niks mis mee, ik leer ontzettend veel door er op die manier mee bezig te zijn. Maar ik merk dat ik eraan toe ben om er minder mee bezig te zijn en het meer te laten komen zoals het komt.

Dus ik heb besloten om ‘mijn rouwe reis’ even te staken. Ik ga even uitrusten en neem plaats op een bankje langs het pad wat omhoog slingert. Ik ga om me heen kijken en ik zie wel wat er voorbij komt. Hoelang ik blijf zitten, weet ik niet. Misschien nog heel lang en misschien ben ik wel te nieuwsgierig en sta ik al snel weer op, om het pad te vervolgen. Maar ik ben ervan overtuigd dat dit bankje ook bij mijn reis hoort. Reizen door het rouwlandschap betekent niet alleen maar doorstappen, maar betekent volgens mij soms ook pauzeren wanneer je daaraan toe bent.

‘Samen is soms fijner dan alleen’

Ik hoop met heel mijn hart dat er – ook al is het maar één persoon – mensen zijn die iets aan mijn reisverslagen hebben gehad. Ik hoop dat ik je minder alleen heb laten voelen, dat je hebt gevoeld dat er heel veel mensen achter je staan en met je mee lopen. En ik zal – ondanks dat ik op dat bankje zit – met je meereizen in gedachten, of kom gezellig naast me zitten. Durf anderen te vragen om je te vergezellen onderweg, want samen is soms fijner dan alleen.

Dit was voorlopig het laatste deel van ‘Mijn Rouwe Reis’. 

Vond je dit artikel interessant? Volg COMMEN. op Facebook, Twitter en Instagram voor meer verhalen over mentale gezondheid, of ontvang al onze artikelen via WhatsApp.

Heb je geen social media of geen zin om ons te volgen? Blijf op de hoogte van onze laatste artikelen via een snelkoppeling op je telefoon of schrijf je in voor onze nieuwsbrief en ontvang één keer per maand een mail met onze beste artikelen.