Mijn Rouwe Reis

Sabien schrijft voorlopig het laatste deel van Mijn Rouwe Reis. Van al dat schrijven en praten op haar reis is ze rouwmoe geworden. Rouwen is ook even rust nemen van het rouwen.

Veel rouwenden doen mee aan een ‘verdriet-competitie’, waarmee het eigen leed en verdriet weggestopt kan worden of juist op de voorgrond kan worden geplaatst. Ook Sabien kan het niet laten.

Inmiddels is het zusje van Sabien drie jaar overleden. Mensen verwachten dat ze het inmiddels kan, dat rouwen. ‘Ik heb geen idee, mensen.’

“Dat ze zoveel moet missen, dat vind ik misschien wel een van de lastigste dingen die er bestaan. En nog banger ben ik voor het moment dat ze 22 jaar dood is. Dan is ze er langer niet dan wel.”

“Ik leerde dat rouwen niet alleen maar dramatisch huilen hoeft te zijn, maar ook de slappe lach hebben, opstaan, tanden poetsen en aan de dag beginnen.”

“Ik vroeg me dagelijks af hoe het kon dat ik elke dag opstond. Dat ik blij kon zijn met de zon die door mijn gordijnen scheen. Dat ik überhaupt nog kon functioneren.”

Als Sabien Brehler 22 is verliest ze haar zusje. Haar prachtige, sterke zusje. De reis die volgt beschrijft Sabien in ‘Mijn Rouwe Reis’.