De omslag
Eén op de vijf mensen in Nederland heeft wel eens te maken gehad met gevoelens van depressiviteit. Eén op de vijf. Laat dat even tot je doordringen. Dat betekent dat iedereen, hoe dan ook, wel iemand kent met een depressie. Dagboek van mijn Depressie is een letterlijke publicatie van het dagboek dat Tember tien jaar lang bijhield. Ze vertelt op een pure, rauwe en soms cynische manier over haar leven. Ze zinkt regelmatig weg in haar sombere gedachten en tuimelt hierdoor van depressie in depressie. Tot ze uiteindelijk volledig instort. Dagboek van mijn Depressie geeft op een toegankelijke manier inzicht in hoe de gedachtestroom soms kan zijn als je alle hoop verloren bent. Tember verzwijgt niks.
Een kwetsbaar en eerlijk relaas over depressie.
Over de auteur
Tember van der Steen (1988) woont in Amersfoort, samen met haar beste vriendin en haar kat Dennis. Vanaf de dag dat ze kon schrijven houdt ze een dagboek bij. Sinds haar puberteit worstelt ze met gevoelens van somberheid en depressiviteit. Na jarenlang zwijgen, wil ze nu niks meer verbergen. Zo is Dagboek van mijn Depressie ontstaan. Ze wilde de stilte rond mentale problemen verbreken, maar onbewust is het boek ook een ode aan het leven geworden.
Dit bericht bekijken op Instagram
De recensie
Als voormalig depressieveling was ik heel erg benieuwd naar Dagboek van mijn Depressie. Ging het herkenbaar zijn of zou het juist totaal anders zijn? ‘Nu vertel ik alles’, begint Tember het boek. En dat is niet gelogen. Ze vertelt inderdaad alles. Van relaties tot dronken nachten en van Amersfoort tot de Parijse Mona Lisa (in een witte legging).
Het laatste is de sterke kant van het boek: Tember beschrijft alles met een flinke schep humor. Soms is dat heel donkere humor, waar ik persoonlijk heel lekker op ga, met een flinke lading cynisme, soms een subtiel grapje tussendoor. Dat maakt dat het boek je niet direct zwaarmoedig maakt, ondanks alle ellende, maar dat je het kunt lezen met een lach en een traan.
Verder: Tember heeft nogal een dingetje met relaties. Relaties zijn de rode draad door het boek. Hopeloze liefdes, gebroken harten, seks, WhatsAppjes en heel veel twijfels. Zonder dat het onoverzichtelijk wordt gaat het dwars door elkaar heen. En er komt heel veel drama bij dat alles kijken. Je wordt in alles meegenomen, maar dat maakt het dat het thema ‘relaties’ soms nogal langdradig is en op gegeven momenten storend kan worden. Maar misschien komt dat omdat ik een man ben. Ik kan me voorstellen dat vrouwen ervan smullen. Pas in deel 4 van het boek komt depressie op concrete wijze aan bod.
Dagboek van mijn depressie: Herkenbaar, rauw, puur
Toch zijn de eerste drie delen niet onbelangrijk, want tussen de puinhopen van mislukte liefdes van onze ‘piekerprinses’ proef je de depressie die sluimert. Heel veel twijfels, negativiteit, destructief gedrag, stemmingswisselingen en wanhoop komen voorbij, lang voordat Tember haar dieptepunt bereikt. Misschien dat je het gevoel hebt dat de relaties los staan van de somberheid, het is zeker niet van elkaar los te koppelen. Juist door de zwarte wolken in je hoofd, de twijfels en de krampachtigheid waarmee je iemand vast kunt houden uit pure wanhoop, kunnen relaties op de klippen lopen of nemen mensen afstand.
Tember heeft een groot deel van haar depressie op een andere manier beleefd dan ik, waarschijnlijk omdat we in andere fases van ons leven zaten op het moment van de depressie. Desondanks vond ik enorm veel herkenning. In het niet durven praten, in het gevoelloze, in de pure wanhoop, in de paniekaanvallen en in de reacties als je tóch praat. ‘Ach joh, het is vast een winterdip.’ Vooral deel 5, waarin haar depressie een hoogtepunt bereikt, is een zee van herkenning.
‘Ik kan de fundamentele onbeschrijflijkheid van een depressie niet vaak genoeg benadrukken. Je bent al snel toegewezen aan nietszeggende metaforen’, begint ze dat deel. En het klopt, maar toch is het haar gelukt. Ze schrijft op treffende wijze over de eindeloze huilbuien, het niet uit bed kunnen komen, de gevoelloosheid en de eenzaamheid, en durft het zelfs aan om een kijkje te geven in haar hoofd als ze zichzelf van kant wil maken. Herkenbaar. Rauw. Puur.
Maar we eindigen gelukkig niet in miserie. Het laatste deel van Dagboek van mijn Depressie is geen terugblik op wat was, maar is een vooruitblik op het leven. Het licht gaat aan, de acceptatie is er, de realisatie ook. De depressie heeft gelogen en in tegenstelling tot wat hij zei is er hoop. Het boek eindigt bemoedigend, dankbaar en vol wijze levenslessen over geluk, tevredenheid en acceptatie.
Conclusie
Het boek was voor mij op sommige punten herkenbaar, zoals gezegd. Toch had ik bij de titel Dagboek van mijn Depressie verwacht dat het meer over depressie zelf zou gaan. Nu ging het boek grotendeels over relatieperikelen met daaronder een depressie, in plaats van andersom. Dankzij de vlotte en grappige manier van schrijven was het toch een fijn boek om te lezen.
Rating
7/10
Dagboek van mijn depressie kopen
Dagboek van mijn depressie is nu te koop! Doe je dit via onderstaande link, dan steun je COMMEN. in de strijd tegen taboes op mentale gezondheid! Zie je onderstaande link niet, kan het ook hier!