“Aansteller, aandachtstrekker, negatieve gedachtes zijn echt niet sexy. Wat is er nou weer met je aan de hand? Een depressie zit tussen je oren, zet gewoon de knop om! Hoe moeilijk kan dat zijn?! Waarschijnlijk wil je niet gelukkig zijn, anders had je daar wel beter je best voor gedaan.”
Mijn naam is Eva, ondertussen alweer 28 jaar. Op mijn 23ste ben ik gediagnosticeerd met een dysthyme- en depressiestoornis. Dit wordt ook wel een dubbele depressiestoornis genoemd. Een dysthyme stoornis is een chronische depressie, maar minder intens van aard. Een dubbele depressiestoornis is een chronische depressie met de intense symptomen van een normale depressie.
Diagnose
Bij het horen van deze diagnose wist ik het zeker: Er is iets mis met mij en ik ben anders dan anderen. Ik kon en voornamelijk wílde het niet accepteren dat ik depressief was. Door het krijgen van dit label voelde ik mijzelf niet meer normaal; wie was ik geworden?! Ik wist het niet meer en raakte mijzelf volledig kwijt. Ik dacht dat iedereen aan mij kon zien dat ik gek en anders was. Langzaam gleed ik steeds verder in een zwart gat. Op dat moment waren mijn grootste vragen: Kom ik hier ooit nog uit? Kan ik ooit weer gelukkig zijn?
Als ik vroeger als klein meisje bang was voor de grote harige monsters onder mijn bed, kwam papa ze wegjagen voor het slapen gaan. Papa was dan ook mijn grote held, want hij kon de enge monsters laten verdwijnen. Nu ben ik helaas geen klein meisje meer, maar een volwassen vrouw. Je zou verwachten dat ik niet meer bang zou zijn voor monsters onder het bed. Nee, het voelt nu alsof deze grote monsters tot leven zijn gekomen. Deze monsters zitten namelijk niet meer onder mijn bed, maar zijn verplaatst naar mijn hoofd. Deze monsters zijn sterker dan papa’s superkrachten. Door deze monsters voelt het alsof ik in een constante nachtmerrie leef.
Lees ook: Hoe je op een liefdevolle manier omgaat met je depressie
Aansteller of depressief?
Steeds meer mensen hebben tegenwoordig last van een depressie. Het is één van de meest voorkomende psychische problemen. Toch hangt er een vrij groot taboe om het begrip depressie heen. Vaak durven mensen er niet voor uit te komen, omdat zij bang zijn voor de reacties van hun omgeving of omdat zij niet anders behandeld willen worden. Mensen schamen zich voor hun eigen depressie, maar dit zou niet nodig moeten zijn.
Het moeilijke aan psychische problemen is dat ze niet tastbaar zijn. Als iemand zijn arm heeft gebroken, dan begrijpt iedereen dat deze persoon tijdelijk minder kan. Meestal willen mensen nog het gips signeren, want dat is leuk. Als iemand last heeft van een depressie wordt dat door een groot gedeelte van de mensen niet begrepen. Daarbij is een stempel krijgen van depressief ook zo definitief. Het voelt alsof er geen weg meer terug is. Ook ik was bang dat mensen mij dan nooit meer anders zouden zien dan het depressieve meisje, in plaats van Eva, die toevallig ook depressief is.
Ik wilde niet dat mensen mij anders zouden behandelen of anders over mij zouden denken. Dit stempeltje gaf mij het gevoel dat ik mijzelf continu moest verdedigen naar de buitenwereld toe. Ik wilde zo graag aan anderen bewijzen dat ik ook leuk en normaal was. Alleen maakt het soms niet meer uit wat je zegt of doet om het tegendeel te bewijzen. Er zijn altijd mensen die een negatieve mening over je blijven houden zonder dat ze je echt ooit zullen kennen.
“Ik schaam me dat ik niet gelukkig kan zijn”
Op papier lijkt het alsof ik een leuk leven zou moeten hebben. Ondanks dat ik een fijne basis zou moeten hebben met een lieve familie en vrienden kan ik mijzelf heel slecht en ongelukkig voelen. Ik voel mij schuldig naar mijn vrienden en familie toe dat ik mij zo eenzaam kan voelen. Dat het lijkt of zij nooit iets goed kunnen doen, terwijl dat niet het geval is. Ik schaam mij dat ik niet gelukkig kan zijn, terwijl ik eigenlijk niet zou mogen klagen.
Er waren ook genoeg mensen in mijn omgeving die het niet begrepen of niet wilde begrijpen. De reacties als: “Eva, je bent een leuke meid. Je hebt een lieve familie en leuke vrienden. Je hebt helemaal geen redenen om je ongelukkig te voelen.” Of: “wat een aansteller ben jij.” Bij iedere negatieve reactie kreeg ik steeds meer de bevestiging dat het mijn eigen schuld was dat ik depressief was geworden. Het voelde als mijn eigen schuld dat het leek of ik niet meer gelukkig kon zijn.
Ondanks dat ik ook genoeg vrienden en familie had die er wel voor mij waren, voelde ik mij toch eenzaam. Hoe kon ik uitleggen wat er in mijn hoofd omging als ik het zelf nog geen eens begreep? Ik wilde helemaal niemand tot last zijn met mijn verhalen of met mijn verdriet. Ik was ervan overtuigd dat mijn eigen familie en vrienden mij liever kwijt dan rijk waren. Wat zij ook zeiden om het tegendeel te bewijzen. Ik kon het niet geloven, maar ik wilde het ook niet geloven. In mijn belevingswereld zorgde ik alleen maar voor problemen en drama. Ik was ervan overtuigd dat de wereld zoveel beter af was zonder mij; het gevoel hebben dat je waardeloos bent en dat je niks voorstelt, dat was voor mij het ergste gevoel dat ik kon hebben.
Acceptatie van de monsters
Heel lang heb ik gedacht dat het zinloos was om nog te blijven vechten voor mijn eigen geluk en heel lang heb ik gedacht dat mijn depressie altijd sterker zou zijn dan dat ik was. Het voelde zinloos om mij er dan nog tegen te verzetten, want dat kost alleen maar energie. Energie die ik op dat moment niet had.
Misschien ben ik wel door het stempeltje depressie anders naar mijzelf gaan kijken en ben ik voor mijn familie en echte vrienden gewoon Eva gebleven. Na een hele lange tijd heb ik met moeite mijn eigen depressie geaccepteerd. Het is iets waar ik mee moet leren omgaan in mijn leven. Elke dag zal ik blijven vechten voor mijn eigen geluk, hoe moeilijk dat soms ook is.
Deze acceptatie was voor mij een langdurig proces met vallen en opstaan. Door mijzelf in het hokje depressief te plaatsen was ik vergeten wie ik was. Ik ga mijzelf er niet meer voor schamen, want ik ben zoveel meer dan alleen het meisje met een depressie. Ik ben meer dan alleen het pijnlijke en donkere deel van mijzelf. Een rijtje met kenmerken die bij mij zijn geconstateerd komen toevallig overeen met depressiviteit. Naast depressie heb ik ook mijn eigen dromen, doelen, gekke gewoontes en ambities.
Acceptatie van mijzelf
Ik wilde zo graag normaal zijn dat ik elke negatieve gedachte en emotie probeerde te verbergen naar mijn omgeving toe. Ik was zo gefocust om een betere en leukere versie van mijzelf te creëren. Alleen als ik mijzelf in een spiegel zag dan zag ik een meisje die probeerde te lachen naar de buitenwereld. Een meisje die een masker had opgezet naar anderen toe, maar ik zag ook dat zij op ieder moment in huilen kon uitbarsten. Vooral in het begin heb ik geprobeerd mijn depressie te verbergen waardoor ik constant met mijzelf verwikkeld was in een innerlijke strijd. Er kwamen steeds meer lichte barstjes in mijn masker. Deze barstjes veranderden in grote scheuren waardoor ik mij niet meer kon verstoppen achter mijn masker.
Dit was het begin van mijn lange weg naar acceptatie. Voor mij betekent acceptatie dat ik mijn negatieve emoties en gedachtes mag toelaten in mijn leven in plaats van mijzelf voor elke vorm van negativiteit te verstoppen of ertegen te vechten.
Lees ook: Word je depressief van schrijven? Over de link tussen creativiteit en depressiviteit
Open zijn over depressie
Zolang mensen zich blijven schamen voor hun angsten en depressies zullen wij ook nooit weten wat voor hulp en steun onze omgeving kan bieden. Mocht jij je ooit alleen, angstig, depressief of eenzaam voelen, voel je niet bezwaard om anderen om hulp te vragen. Het heeft mij enorm geholpen om open te zijn over mijn diagnose. Door proberen uit te leggen wat er in mijn hoofd omgaat, kan mijn omgeving mij beter leren begrijpen. Mijn herstel zal altijd mijn eigen verantwoordelijkheid blijven. Mijn omgeving zal ook nooit mijn pijn kunnen wegnemen, maar ze kunnen mijn pijn wel verlichten. Ook kunnen ze mij een ander perspectief bieden van de werkelijkheid, aangezien mijn realiteit niet altijd overeenkomt met de werkelijkheid.
Deze manier heeft mij geholpen om met mijn depressie om te leren gaan. Er bestaan nog zoveel meer manieren die jou kunnen helpen met je depressiviteit. Kies een manier die het beste bij jou past en waar jij je goed bij voelt, want tenslotte gaat het om jou en jouw herstel.
Vond je dit artikel interessant? Volg COMMEN. op Facebook, Twitter en Instagram voor meer verhalen over mentale gezondheid, of ontvang al onze artikelen via WhatsApp.
Heb je geen social media of geen zin om ons te volgen? Blijf op de hoogte van onze laatste artikelen via een snelkoppeling op je telefoon of schrijf je in voor onze nieuwsbrief en ontvang één keer per maand een mail met onze beste artikelen.