“Het pesten werd zo erg dat ik niet meer wakker wilde worden. Als ik dan ’s ochtends wakker werd, dacht ik alleen maar aan het feit dat ik er niet wilde zijn.”
Gepeste vechters over hun jeugd
Sommigen vinden Mixed Martial Arts (MMA) barbaars, maar die mensen zien slechts een gedeelte van het plaatje. Inderdaad, de gemiddelde vechter ziet er om door een ringetje te halen uit na een gevecht. En inderdaad, wanneer je maar vaak genoeg op iemands neus stompt gaat het vanzelf bloeden.
MMA, en alle vechtsporten, is veel meer een mentale aangelegenheid dan een hoop mensen denken. De eerste keer dat je een kooi of ring instapt namelijk doodeng. Je voelt je naakt, kwetsbaar en alleen. Daarbovenop staat er een getrainde vechter tegenover je die er alles aan doet om jou er niet met de winst vandoor te laten gaan.
Het heeft dan ook geen zin om wild om je heen te gaan slaan, want dan krijg je een tik op je neus. Je moet daarom je hoofd erbij houden. Maar, niet teveel want dan ga je teveel nadenken over je bewegingen en ‘verstijf’ je. Dit kost, zonder dat je het doorhebt, ontzettend veel energie en ben je kapot in ronde twee. Of althans, dat denk je.
In tegenstelling tot wat veel mensen denken zijn veel professionele vechters ontzettend spiritueel. Ze houden er een bepaalde levensfilosofie op na, geloven in de kracht van visualisatie, doen aan meditatie en zien de kooi als hét podium voor hun kunst. Ze benadrukken dat vechten meer met schaken en voetenwerk te maken heeft, dan met simpelweg slaan.
Bovenal staat geloven in jezelf centraal. De afgelopen jaren schakelen steeds meer vechtsporters dan ook de kracht van psychologen, therapeuten en andere professionals in. Er zijn dan ook voorbeelden te over. Conor McGregor visualiseerde zich zo een weg naar de top en zweert bij het boek de ‘The Secret’. Rose Namajunas, de voormalig UFC-strogewichtkampioen, wijt haar recente successen aan een verandering in levenshouding waarbij ze energie put uit liefde, in plaats van haat.
Vechten, en conflict in het algemeen, komt immers voort uit agressie. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit vuurtje bij veel vechtsporters al vroeg in hun leven is aangestoken. Ze lijken vrijwel allemaal een moeilijke jeugd te hebben gehad waarbij boksen, judo, jiujitsu en worstelen een uitlaatklep vormen. Dit zijn 4 voorbeelden van UFC-vechters die in hun jeugd gepest zijn.
Lees ook: Onzekerheid overwinnen, maar dan zonder gelul
Conor McGregor
You love him or you hate him. Conor McGregor is allesbehalve de ideale schoonzoon maar één feit staat als een paal boven water: geen MMA’er is rijker dan hij. De welbespraakte Ier heeft de afgelopen maanden weinig in de kooi gepresteerd, maar zal voor altijd de geschiedenisboeken ingaan als de man die José Aldo, destijds jaren ongeslagen, in 13 seconden knockout sloeg.
Hoe hij dit deed? Door te visualiseren en mediteren. Conor maakte in aanloop naar het titelgevecht naam als ‘Mystic Mac’, door precies op voorhand te voorspellen hoe hij het gevecht ging winnen. Zo ‘wist’ hij op voorhand al precies dat hij Aldo met een linkerhoek zou pakken, omdat de Braziliaan de neiging had om zonder hoge dekking naar voren te stappen.
Bovendien had McGregor het gevecht tot in de puntjes voorbereid, door Aldo in de maanden daarvoor te vermoeien. Tijdens de wereldtour om het gevecht te promoten liet de Ier geen kans onbenut om de Braziliaan te sarren, bespotten en onzeker te maken. Na maanden van getreiter was het op 12 december 2015 zo ver.
McGregor en Aldo staan tegenover elkaar in een kolkende MGM Garand Arena te Las Vegas, dat met 16.000 aanwezigen totaal uitverkocht is. Na het startsein van de scheidsrechter stormt de normaal afwachtende Aldo als een kip zonder kop naar voren, waarna McGregor het gaatje ziet en met chirurgische precisie zijn linkerhoek op de kin van de Braziliaan plaatst. Maandenlang zwoegen tijdens trainingen, media-optredens en diëten om vervolgens binnen 13 seconden knockout geslagen te worden. Het zal je maar overkomen.
McGregor wist destijds echter nog niet wat een 1-2-combinatie, pushkick of uppercut was en voelde zich daarom kwetsbaar. Nadat hij een keer dermate toegetakeld werd dat hij het gevoel had alsof hij dood ging, besloot de jonge Conor dat het genoeg was. Op tienjarige leeftijd droeg hij continu een dumbell-halter zonder gewichten bij zich. Hierbij liet hij bij wijze van waarschuwing het puntje een beetje uit zijn tas steken, zodat de belagers wisten dat het menens was. McGregror begon op twaalfjarige leeftijd met boksen en de rest is geschiedenis.
Ook interessant: Wij spraken mensen over wat ze doen tegen hun winterdepressie
Ronda Rousey
En Conor McGregor is lang niet de enige vechtersbaas die vroeger gepest werd. Ook Ronda Rousey, die tegenwoordig nepworstelt maar tussen 2010 en 2015 vrouwengevechten op de kaart zette en door Fox Sports zelfs werd uitgeroepen tot een van de meest invloedrijke atleten uit de 21ste eeuw, werd vroeger gepest.
Tijdens de middelbare school was ze een uitstekende atleet en behaalde ze meerdere wereldtitels in judo. Dankzij al dit sporten werd ze gespierd, en kreeg de bijnaam “Miss Man”, omdat ze grote armen had en een ’te mannelijke’ kaaklijn.
Bovendien had ze last van bloemkooloren, vanwege het vele grapplen en worstelen. Hierbij groeit het oor naar buiten dankzij de vervorming van kraakbeen waardoor het op een bloemkool lijkt. “De andere kinderen vonden dit maar raar en dachten dat ik een enge ziekte had”, aldus Rousey in een interview uit 2015.
George St-Pierre
George St-Pierre mag dan misschien de meest succesvolle weltergewichtkampioen ooit zijn, echt lol had ‘ie er niet in. In een interview met Joe Rogan uit 2018 vertelt de goedlachse Canadees dat hij elke dag uit zijn leven leuk vindt, behalve wanneer hij moet vechten.
“Van de 365 dagen in een jaar haat ik er twee: de dagen waarop ik vecht”, aldus St-Pierre. “Het is niet te doen. De onzekerheid. Je weet niet of je vernederd gaat worden, of wint. Het gevoel van onzekerheid haat ik echt, het knaagt aan me.” Dit onzekere gevoel zorgt ervoor dat St-Pierre tijdens zijn carrière regelmatig met de gedachte speelt om met pensioen te gaan. Ook houdt hij angstvallig vast aan routines om zo rust in zijn hoofd te creëren.
De Canadees begon dan ook niet met karate omdat ‘ie het stoer vond, maar uit zelfverdediging. Dit was nodig, want tijdens zijn jeugd in het kleine plaatsje Isadore was hij regelmatig de lul. De meest heftige herinnering haalt hij op zijn autobiografie ‘The Way of the Fight’. Hierin vertelt hij hoe hij door een groepje jongens in elkaar werd geslagen, van zijn geld werd ontdaan en als klap op de vernederende vuurpijl werd uitgekleed.
Uriah Hall
Toen Uriah Hall in de finale van het zeventiende seizoen van de Ultimate Fighter, de realityserie waarin de UFC op zoek gaat naar nieuw talent, Adam Cella op spectaculaire wijze knockout trapte, dacht iedereen dat een nieuwe ster geboren was.
Nu, zo’n zes jaar later, doet Hall het redelijk, maar heeft hij absoluut niet aan de verwachtingen voldaan. Hij wisselt indrukwekkende winstpartijen af met met gezapige verliespotten. Hall zelf weet wel waar dit aan ligt: hij vindt het moeilijk om alles in zijn hoofd op een rijtje te krijgen. Zijn mentale problemen komen uit zijn jeugd, waarin hij gigantisch werd gepest.
Aan het begin van de middelbare school verhuisde de familie Hall van Jamaica naar Queens, in New York stad. De jonge Uriah kon hier niet aarden en voelde een groot cultuurverschil. In Jamaica was het leven rustig, gemoedelijk. In New York ging alles op volle snelheid en was de sfeer meer opgefokt. Hier kwam nog eens bij dat hij duidelijk niet uit de stad kwam. Hij droeg andere schoenen, wijde broeken en had een ander kapsel.
Hij kwam uiteindelijk tot rust door een hoop films te kijken, maar hij werd wel bang om naar school te gaan. Het pesten vermorzelde dan ook al zijn levensvreugde. “Het pesten werd zo erg dat ik niet meer wakker wilde worden”, zegt Hall. “En als ik dan ’s ochtends wakker werd, dacht ik alleen maar aan het feit dat ik er niet wilde zijn.”
Toen hij met karate begon veranderde de situatie. Hij nam zijn trainingstas, met daarop groot het logo van zijn gym, mee naar school. Uiteraard merkten ook de pestkoppen dit op en besloten eieren voor hun geld te kiezen. De jonge Uriah werd voortaan met rust gelaten.