Een gesprek met de vrouw achter Jekuntmeerdanjedenkt over onpersoonlijke websites, pseudoniemen, wat er mis is met Instagram, slechte recovery-accounts en meer.
Het moment dat je erachter komt dat je niet ‘gek’ bent omdat je bepaalde gedachtes hebt is ontzettend bevrijdend. De eerste keer dat ik Robert Whittaker, mijn favoriete vechter, hoorde praten over hij vaak twijfelde aan zijn identiteit, vond er een feest van herkenning in mijn hoofd plaats. Ik was dus blijkbaar niet de enige die constant aan zichzelf twijfelde.
Het opwekken van dit herkenbare gevoel is een van de redenen dat ik ooit met COMMEN. begonnen ben. Er werd naar mijn idee wel veel over mentale gezondheid gepraat, maar dan vooral in de derde persoon. Dit is jammer, want mentale gezondheid is iets wat ons allemaal verbindt.
Ook Sarah* wil het gesprek graag persoonlijk maken. Nadat ze al een tijd bezig is op Instagram onder de naam Jekuntmeerdanjedenkt, heeft ze sinds kort ook een website met dezelfde naam. Tijd voor een kennismaking.
Michel: Hi Sarah. Waarom ben je begonnen met de website?
Sarah: Ik mistte een website waarop op een persoonlijke manier onderwerpen besproken worden die mij bezighouden als persoon met ernstige psychische problematiek. De huidige websites van (zorg)instellingen en organisaties die zich bezighouden met psychische gezondheid zijn vaak onpersoonlijk en heel algemeen.
Er worden wel vragen besproken zoals ‘wat is depressie?’ maar er wordt niet dieper op ingegaan. Hetzelfde geldt voor als je hulp nodig hebt bij crisis. Je vindt wel telefoonnummers en de instructie “bel de huisartsenpost”, maar je krijgt geen hulp bij de stappen die je zelf zou kunnen ondernemen om door de crisis heen te komen.
Ook krijg je geen begeleiding met de beslissing maken of je wel of niet belt en is er niemand de zegt dat het het waard is om te bellen wanneer dit echt nodig is. Bedenk maar eens hoe lastig het is om de crisisdienst te bellen als je het leven niet meer ziet zitten, want waarom zou je dan nog hulp vragen?
Je verwijst op je website naar diverse hulplijnen, zoals die van MIND. Heb jij zelf weleens gebruik gemaakt van zo’n lijn?
Ik heb wel eens getelefoneerd met de Luisterlijn. Met 113 heb ik gedurende een periode heel veel contact gehad. Dat was via de chat en een aantal keer telefonisch. Soms hielp het heel erg, maar vaak ook helemaal niet. Daarom is het zo fijn en belangrijk om te weten wat je nog meer kunt doen dan alleen een hulplijn bellen.
Sarah is niet je echte naam. Waarom heb je een pseudoniem?
Ik werk met een pseudoniem, omdat ik niet wil dat iedereen die mij ‘in het echt’ kent allerlei persoonlijke informatie over hoe ik me voel en waar ik doorheen ga kan vinden op het internet. Niet iedereen die ik ken weet bijvoorbeeld dat ik in opname geweest ben, en dat wil ik ook zo laten. Ik bepaal namelijk zelf aan wie ik die dingen wel en niet wil vertellen.
Je bent begonnen op Instagram en erg actief op het platform. Welke rol speelt sociale media in jouw leven?
Sociale media speelt op dit moment een belangrijke rol in mijn leven, omdat ik op Instagram mijn verhaal naar herstel toe deel. Het is bijzonder om andere mensen te kunnen helpen door mijn eigen ervaring met psychische problemen te delen. Dat is dus een hele positieve ervaring. Andere mensen die ik volg op Instagram bieden mij ook steun, omdat ik me herken en omdat zij laten zien dat je ondanks alle zware dingen die er zijn het kunt volhouden.
Heb je ook negatieve ervaringen met Instagram?
Wat dan weer niet zo mooi is, is dat er ook veel ‘herstel accounts’ zijn die geen hoop of motivatie bieden, maar juist triggeren en alleen de nare en donkere kant van psychische problemen laten zien. Mensen die bijvoorbeeld alleen maar plaatsen dat ze het leven niet meer zien zitten, zelfmoord willen plegen of hun zelfbeschadiging fotograferen.
Ook interessant: Interview: op bezoek bij de vloggende Zuster Esmée
Hoe zou je hiermee om kunnen gaan?
Er is een verschil tussen delen dat je het zwaar hebt en op een negatieve manier aandacht vragen. Het is daarom superbelangrijk dat je als Instagram-gebruiker jezelf beschermt voor wat jij wel of niet wilt zien en volgen. Zorg dat je een steunend en hoopvol plekje creëert voor jezelf, in plaats iets wat jou alleen maar zieker maakt.
Onlangs zijn de algoritmes van Instagram aangepast. Foto’s over zelfbeschadiging worden nu verder afgeschermd, en mogelijk zelfs verwijderd. Ik zag dat je je had uitgelaten over zo’n verwijderde foto van Kenza.
Instagram zou onderscheid moeten maken tussen accounts die enkel foto’s van zelfbeschadiging posten en accounts waarop gewone foto’s van mensen staan, waarop ook littekens te zien zijn. Iemand moet gewoon met zijn lichaam op de foto kunnen, zonder of met littekens. Het is duidelijk dat Instagram op dit moment nog niet in staat is om daar onderscheid tussen te maken. In dat geval denk ik dat het beter is om dan dus niet alles wat ooit gerapporteerd is nu opeens te gaan verwijderen.
Welke ontwikkeling heb je de afgelopen periode doorgemaakt? Had je de site twee jaar geleden bijvoorbeeld kunnen maken?
Ik heb geleerd dat ik positiever kan zijn dan ik denk. Ook heeft mijn Instagram account en het maken van de website mij geholpen om een doel te hebben en om in te zien dan ondanks alles wat nu heel zwaar is in mijn leven, ik daarnaast ook nog mooie dingen kan maken. Het laat mij zien dat er meer is dan alleen maar mijn ziekte en dat ik meer kan dan ik denk.
Bezoek Jekuntmeerdanjedenkt voor meer info.