Een gesprek over billen wassen, ernstig ziek zijn tijdens je tienerjaren en waarom je fouten moet maken.
Aan wie denk je bij een wijkverpleegkundige? Waarschijnlijk niet het type Esmée Verschoor. Esmée – 24 jaar, enthousiast, Zeeuwse tongval en bovenal een frisse verschijning – blogt en vlogt onder de naam Zuster Esmée over haar ervaringen als wijkverpleegkundige in Brabant.
Ze windt zich regelmatig op over misstanden in de zorg, probeert een helder beeld over haar werk te schetsen en heeft een trouwe schare volgers. Volgend jaar gaat ze naar Marokko om vrijwilligerswerk te doen en in de tussentijd studeert ze ook nog. Het ging echter niet altijd zo goed met Esmée. Op haar zeventiende werd ze behoorlijk ziek en kent daardoor de gezondheidszorg van beide kanten.
Kortom: genoeg gespreksstof om eens op de (oplos)koffie te gaan. Een gesprek over bejaarde billen wassen, ziek zijn tijdens je tienerjaren en waarom je fouten moet maken.
Michel: Hey Esmée! Hoe gaat het nu met je?
Esmée: Het gaat goed! Ik ben lekker druk bezig met van alles en nog wat. Ik werk sinds een halfjaar in Oosterhout en dat vergde wat aanpassingen in m’n ritme. Ik kom uit Breskens (een klein plaatsje in Zeeland – Michel) en moest daarom de cliënten leren kennen en weer beginnen met het opbouwen van een netwerk. Daarnaast ben ik natuurlijk druk bezig met mijn blog en vlogs.
Vooral het nabewerken van de vlogs kost veel tijd. Bovendien moet ik er rekening mee houden dat je in mijn werk niet alles kunt filmen in verband met de privacy van mensen. Het schrijven gaat sneller, maar ik wil het wel altijd perfect hebben, dus vandaar dat daar uiteindelijk ook veel tijd in gaat zitten.
Ben je een perfectionist?
Volmondig: Ja! Ik wil dat alles klopt en kan daarom bijvoorbeeld heel lang doen over het schrijven van een blog. Dit betekent overigens niet dat ik het niet leuk vind: integendeel zelfs. Je ervaringen van je afschrijven heeft iets therapeutisch.
Ik zie aan de LOI-boeken op tafel dat je ook Frans aan het leren bent. Waarom?
Ik ga volgend jaar naar Rabat in Marokko om daar vrijwilligerswerk te gaan doen in de gezondheidszorg. Zonder de taal te spreken ben je daar niks, dus ik moet het wel leren. Gelukkig gaat het me goed af, maar ik zou willen dat het sneller ging.
Je zit vol plannen zo te horen. Hoe vind je de tijd om nog artikelen te schrijven en vlogs op te nemen? Niemand verplicht je om ze te maken.
Nee, dat klopt. Ik doe het vooral omdat het mij voldoening geeft en omdat ik naar een doel toewerk.
Hoe ben je begonnen met je website?
Daar zit een verhaal aan vast. Ik ben met de blog gestart terwijl ik stage liep op de orthopedie-afdeling van een ziekenhuis tijdens mijn opleiding. Eigenlijk puur uit onvrede over de gang van zaken begon ik met schrijven.
Mijn eerste blog ging bijvoorbeeld over hoe de familie van een patiënt, die aan bed gekluisterd was, omging met haar, en de verpleegkundigen. Ze gedroegen zich heel oneerbiedig tegenover ons en ik vond dit niet respectvol. Ze deden alsof ik niets kon, terwijl dit absoluut niet het geval is.
Ik realiseerde me toen dat mensen een verkeerd beeld over de gezondheidszorg, en in het speciaal de wijkverpleging, hebben. Ze zijn niet op de hoogte van wat we doen, en wat we allemaal kunnen. Ik wil dus met mijn artikelen en video’s laten zien wat het nou eigenlijk betekent om wijkverpleegkundige te zijn.
Alhoewel ik mezelf op voorhand had voorgenomen om het niet te hebben over de tijd dat Esmée als tiener ziek was, komt het onderwerp onbedoeld toch boven water.
Waarom ben je eigenlijk verpleegkundige geworden?
Toen ik zeventien was ben ik ziek geweest. Na een heel lang herstelproces van bijna anderhalf jaar was ik weer beter. Dankzij het intensieve contact met broeders en zusters in die tijd wist ik bij mezelf ‘dit is het’: dit is wat ik later ga doen. Vanaf toen is het mijn doel om de zorg mooier en beter te maken, en daar ga ik vol voor.
Nogal heftig om ziek te zijn tijdens je tienerjaren. Het is een cruciale periode in je ontwikkeling.
Ja, klopt. Wanneer je zeventien bent gaan je meeste leeftijdsgenoten op stap, krijgen relaties en noem het maar op. Dit gebeurde allemaal terwijl ik juist gas terug moest nemen, en bijvoorbeeld met school stopte. Hierdoor ben ik een hoop vriendinnen kwijtgeraakt omdat ik niet meer kon afspreken en dus uit de groep viel.
Door al deze gebeurtenissen wordt je supersnel volwassen. Je kijkt ineens heel anders naar de wereld en dat maakt wie ik vandaag de dag ben. Als ik nu de keuze zou krijgen om toen niet ziek te worden, zou ik daar niet voor kiezen. Anders had ik niet op het punt gestaan waar ik nu sta.
Op welk punt sta je nu?
Goede vraag. Ik heb nu specifieke doelen en weet waar ik naartoe wil. Dat was vroeger wel anders. Toen ik zeventien was stond ik niet zeker in mijn schoenen en was ik onzeker over de toekomst.
Wat zijn je doelen?
Ik wil sowieso werkzaam blijven in de gezondheidszorg en mijn kennis vergroten. Daarom begin ik binnenkort ook aan een nieuwe opleiding om mezelf verder te specialiseren. Ik wil verder ontwikkelen en volg daarin het advies van mijn vader op. Hij zei vroeger al dat ik een sterke wil heb en moet doen wat ik in mijn hoofd heb. Daarbij moet ik me niet teveel laten afleiden door wat anderen doen.
Dat Esmée haar eigen koers vaart, moge duidelijk zijn. Ze schrijft regelmatig blogs waarin ze een duidelijke stelling inneemt, bijvoorbeeld over haar afkeer tegen het woord ‘ouderenzorg’.
Je blogs zijn soms enigszins activistisch van aard: je hebt een mening en stuwt die niet onder stoelen of banken.
Ja, zeker. Ik vind het belangrijk om mijn stem te laten horen en tegengas te geven aan berichten van grote nieuwspartijen als RTL. Laatst werd bijvoorbeeld gezegd dat de thuiszorgkwaliteit onder de maat is, terwijl het onderzoek gebaseerd was op een handjevol nieuwe thuiszorginstanties.
Ik wil helpen waar het kan.
Esmée
Daarnaast was het nieuwsbericht maar een paar regels lang, waardoor de journalist die het geschreven heeft nooit goed kan uitleggen hoe het echt zit. Alle thuiszorgorganisaties worden dan ineens over één kam geschoren. Dit terwijl het onderzoek eigenlijk helemaal niet representatief is.
Ook wil ik gewoon helpen waar het kan. Mijn reis naar Marokko is daarin het startpunt, maar als ik ergens mijn kennis kan delen waar het nodig is, waarom zou ik het dan niet doen? Er zijn veel misvattingen over de gezondheidszorg die ik graag de wereld uit help.
Wat zijn de grootste misvattingen die mensen over wijkverpleegkundigen hebben?
Esmée antwoord zonder een seconde nagedacht te hebben: dat het ontzettend saai is en dat we alleen maar koffiedrinken. Lachend: ik hoor dat nog steeds dagelijks. “Jullie wassen alleen maar billetjes de hele dag en drinken koffie”, zeggen mensen dan. Hier is niks van waar.
Als wijkverpleegkundige moet je kennis hebben van veel onderwerpen, wat de baan ontzettend complex maakt. Er zijn nog steeds mensen die denken dat alleen ziekenhuiswerk uitdagend is, maar dat beeld is gelukkig aan het veranderen. Steeds meer jongeren kiezen voor de thuiszorg, mede vanwege de uitdaging.
Verpleegkundige is een heel oud beroep, terwijl jij juist heel erg gebruikmaakt van de technologie van nu. Zijn er daarom ook dingen waar je bewust niet over blogt of vlogt?
Ik vermijd niet per se onderwerpen, maar ik kies er wel voor om sommige dingen niet te behandelen. Zoals bij alle beroepen is niet iedere werkdag even spannend, waardoor ik niet altijd wat te vertellen heb. Het moet natuurlijk wel boeiend zijn voor de lezer of kijker.
Gedurende het gesprek realiseer ik me pas dat ik nog helemaal niet heb gevraagd waarom Esmée eigenlijk als wijkverpleegkundige werkt – waarbij de meeste patiënten op leeftijd zijn – en niet met jongeren. Ze werd immers gemotiveerd om de gezondheidszorg in te gaan nadat ze zelf ziek was als tiener.
Waarom ben je eigenlijk als wijkverpleegkundige gaan werken en niet met jongeren?
Omdat ik werken met jongeren momenteel nog niet aankan. Ik wilde eerst graag kinderverpleegkundige worden, maar naarmate ik dichter bij het einde van mijn opleiding kwam, werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik kwam erachter dat wanneer ik continu met kinderen zou werken, ik mezelf constant zou herkennen in hen. Dat vond, en vind ik veel te confronterend.
Toen ik een bijbaantje kreeg in de thuiszorg werd ik verliefd op het vak. Misschien dat ik over tien jaar nog als kinderverpleegkundige ga werken, maar momenteel ben ik daar nog niet aan toe.
Wat vind je het leukste aan je werk?
Het feit dat je dingen kunt oplossen. Ik bedoel hier niet direct het verlenen van zorg mee, maar alles wat erbij komt kijken. Mensen zitten soms in hele schrijnende situaties, iemands echtgenoot is bijvoorbeeld overleden of er zijn zware financiële problemen, en kunnen dan op niemand terugvallen.
Als je het dan voor elkaar krijgt om passende hulp te bieden en iemand vooruit te brengen is dat het mooiste dat er is. Als wijkverpleegkundige moet je met allerlei zorgprofessionals samenwerken en hen aansturen om iemand uit de ellende te halen. Je bent dus veel meer dan een poppetje die enkel aan het bed staat en sokken aantrekt.
Van welke mislukkingen uit je verleden heb je het meest geleerd?
Grappig genoeg had ik het daar laatst met een collega over. Tijdens mijn eerste studiejaar liep ik stage op een afdeling met dementerende mensen. Een 96-jarige vrouw op die afdeling dacht zo nu en dan dat ze weer een klein meisje was, en daarom naar school moest.
Wanneer ze dan in paniek raakte omdat ze dacht dat ze te laat ging komen, ging ik mee in die emotie. Ze riep dingen als ‘Snel, ik kom te laat’, waarop ik op schreeuwerige toon zei dat ze ‘Wel op tijd komt’ en dat ‘Alles goed komt’. Nu weet ik dat je veel beter rustig kunt blijven en op normale stemhoogte moet terug praten.
Mijn god, waar was ik mee bezig?
Esmée
Achteraf gezien denk ik dan bij mezelf: mijn god, waar was ik mee bezig? Het is echter wel belangrijk om dit mee te maken, want zo leer je.
De eerste keer iemand wassen is bijvoorbeeld ook een hele ervaring. Je bent even onder de indruk van alles en moet wennen aan het feit dat iemand in zijn nakie voor je staat. Het is echter helemaal niet verkeerd dat je wat onwennig bent: het moet soms fout gaan om het beter te kunnen doen. Ik heb me daarom nooit laten leiden door de angst om fouten te maken.
Esmée wijdt uit over het belang van fouten maken en geeft aan dat ze rust heeft gevonden in het feit dat je nooit weet hoe dingen lopen. Je moet er daarom volgens haar vertrouwen in hebben dat het uiteindelijk wel goedkomt en met een positieve blik naar de wereld kijken. Ik ben daarom benieuwd hoe ze op haar roerige tienerjaren terugkijkt.
Wat voor advies heb je aan je jongere zelf?
Gewoon doorgaan. Als ik mezelf zou behoeden voor mijn fouten uit het verleden, zou ik er nu ook heel anders voorstaan. Ik ben tevreden met wie ik nu ben en ik ben zo geworden door alle ervaringen. Ik zou dus niets veranderen.
Je leven is de afgelopen paar maanden behoorlijk veranderd. Ben je hierdoor zelf ook anders naar dingen gaan kijken?
Ik ben serieuzer geworden. Ik kijk met een meer serieuzere blik naar de wereld en ben meer bewust. Nu ik bijvoorbeeld in de stad woon merk ik hoeveel verschillende culturen er in Nederland zijn, en dat je hier rekening mee moet houden. Deze mindset had ik een paar jaar geleden absoluut nog niet. Als tiener ben je vooral met jezelf bezig, terwijl ik nu meer oog heb voor de omgeving.
Wanneer is je blog geslaagd?
Zodra ik invloed heb en de mogelijkheid heb om dingen te veranderen. Dit kan zowel het veranderen van mensen hun mindset ten opzichte van de zorg zijn, of bijvoorbeeld invloed hebben op politieke besluitvorming. Ik wil de zorg beter en mooier maken en zie mijn blog en vlogs daarom als middelen om hiernaartoe te werken. Op welke manier ik precies invloed wil hebben weet ik nog niet, maar het doel staat wel boven water. Ik wil daadwerkelijk iets betekenen en ik zou nooit bekend willen zijn puur om het bekend zijn.
Het doel rechtvaardigt de middelen, dus?
Ja. Ik denk dat ik een bepaald bereik nodig heb om mijn doel te realiseren. Ik richt me hierbij wel echt op mensen die weten waar ik het over heb en/of geïnteresseerd zijn in mijn vakgebied.
Ik ken maar weinig vloggende verpleegkundigen: heb je iemand tegen wie je opkijkt?
Dokter Do, zij heeft een boek geschreven, is blogger en heeft een grote invloed op coassistenten. Ze schrijft mooie stukken die mensen aangrijpen en dat lijkt me prachtig om ook te bereiken.
Dankjewel voor je tijd en veel succes in Marokko alvast!
- ADHD & ADD
- Angststoornis
- Anorexia
- ASS
- BED
- Boekrecensies
- Borderline
- Boulimia
- Burn-out
- Column
- Dagelijks leven
- Depressie
- DIS
- Dood & Rouw
- Drang & Dwang
- Drangstoornis
- Dwangstoornis
- Eenzaamheid
- Eetstoornis
- Geen categorie
- Herstel
- Interviews
- Koopgids
- Kopzorgen
- Lichaam & Geest
- Liefde & relaties
- Maatschappij
- Medicatie
- Mijn Rouwe Reis
- Naasten
- Narcisme
- Perfectionisme
- Persoonlijkheidsstoornis
- Pesten
- Piekeren
- Psychologie
- PTSS
- Schizofrenie
- Seks
- Social media
- Stempels
- Stress
- Studentenleven
- Therapie en zorg
- Trauma
- Vriendschap
- Zelfbeschadiging
- Zelfmoord