Depressieve mensen zetten vaak een masker op. Op het werk zijn ze actief, in de klas letten ze goed op en tegenover vrienden en familie proberen ze zich groot te houden. Zodra dit masker afgaat, komt een heel andere versie naar boven.
Dit is precies het onderwerp van ‘De gezichten van depressie’. Deze fotoserie bestaat uit vijf portretten van mensen die een depressie hebben, of hebben gehad en die laten zien op welke plek ze hun masker afzetten. Remco, Linsey, Matthijs, Ilona en Heleen geven een uniek inkijkje in hun gedachten en lieten fotograaf Sanderijn dit vastleggen.
Wij spraken haar over de expositie, de bijzondere verhalen achter de foto’s en haar toekomstplannen om meer met het onderwerp depressie te gaan doen.
Commen: Ha Sanderijn, wat een mooie foto’s en gefeliciteerd met je diploma! Hoe ben je met de ‘modellen’ in contact gekomen?
Sanderijn: Via social media. Ik heb een bericht geplaatst op Facebook, Instagram en Twitter. Met name via Twitter kreeg ik veel respons. Linsey, Matthijs en Heleen ken ik bijvoorbeeld ook via dat platform. Ik sprak af en toe met hen en daarom wilden zij graag meedoen aan de fotoserie. Ilona en Remco zagen mijn oproep via Facebook voorbijkomen. Ze willen allemaal graag helpen bij het bespreekbaar maken van depressie.
Wat is jouw persoonlijke band met het onderwerp?
Ik heb zelf nooit de diagnose depressie gekregen. Wel heb ik momenten gehad waarop ik me eenzaam voelde, en me veel terugtrok. Ik zei bijvoorbeeld afspraken met vrienden af, om vervolgens thuis op de bank te gaan slapen. Daarbij is de gedachte “wie zou het wat uitmaken als ik er niet meer ben” ook meermaals door mijn hoofd geschoten. Uiteindelijk ben ik nooit daadwerkelijk tot actie overgegaan, maar achteraf gezien ging het niet zo goed met mij.
> Ook interessant: Straatvraag: heb jij weleens aan zelfmoord gedacht?
Sanderijn komt er via Twitter achter dat er wellicht meer aan de hand is. Ze ziet berichten van anderen voorbijkomen die over hun depressie praten, en herkent zich in deze gevoelens. Alhoewel sommigen openlijk spreken over hun gedachten, heerst er volgens Sanderijn nog steeds een taboe op depressie.
Tekst gaat door na foto
Ilona. Foto: Framed by Sanderijn
Depressie zorgt voor eenzaamheid: daarom lijkt het alsof jij de enige bent die zich zo voelt.
Ja, inderdaad! Er zitten heel veel mensen in hetzelfde schuitje als jij, alleen heb je dat niet door. Ik hoopte via mijn Twitter-oproep bijvoorbeeld op drie respondenten. De gedachte was dat veel mensen totaal geen ervaring met depressie zouden hebben. Dit bleek niet zo te zijn. Uiteindelijk kreeg ik namelijk meer dan 20 aanmeldingen, waardoor ik nog een hoop verhalen ‘achter de hand heb’.
> Lees ook: Interview: van zelfmoordpoging naar je eigen kinderboek
Ga je daar nog wat mee doen?
Ik hoop zeker weten nog verder te gaan met die verhalen. Ik twijfel nog een beetje over de vorm, maar voorlopig denk ik aan het maken van een boek. Hierbij wil ik dan foto’s van deze personen schieten, waarbij zij hun eigen verhaal in tekst uitleggen.
We zijn benieuwd! Even terug naar de portretten: ze zijn allemaal heel verschillend qua stijl. Hoe komt dit?
Alle deelnemers laten de plek zien waar ze hun masker af kunnen zetten. Ze ontsnappen hier aan de ellende uit het ‘echte’ leven. De vijf portretten zijn daarom allemaal op verschillende plekken gemaakt: Ilona zoekt bijvoorbeeld de rust op het strand, terwijl Matthijs koffie gaat drinken in de stad. Opvallend genoeg is Matthijs wel de enige die drukte opzoekt, in plaats van rust.
Een andere interessante conclusie is dat drie van de vijf deelnemers fanatieke sporters zijn, ook toen hun depressie zwaar aanwezig was. Lekker bewegen was (en is) een enorme uitlaatklep voor hen. Remco is bijvoorbeeld personal trainer, terwijl Heleen veel voetbalt. Al met al vertellen de foto’s dus echt hun persoonlijke verhaal.
Heleen. Foto: Framed by Sanderijn
De portretten bevatten veel details. Zo is de foto van Heleen op een carpoolplaats vlakbij een spoorovergang gemaakt. Alhoewel er tijdens het maken van de foto’s een goede sfeer hing, was het voor de modellen soms best lastig om het eindresultaat onder ogen te zien.
Zo’n trein op de achtergrond is een heel krachtig beeld. Je vertelt eigenlijk een heel verhaal zonder woorden te gebruiken.
Dat klopt. Heleen schrok daarom ook behoorlijk toen ze de foto zag. Alhoewel het inmiddels een stuk beter met haar gaat, was het namelijk wel een realisatiemoment. Dit was uiteraard heel heftig, maar tegelijkertijd ook heel mooi. Vergeleken bij haar huidige situatie ging het toen namelijk heel slecht. Ze had echt een dieptepunt bereikt. Alhoewel ze nog niet volledig uit het dal is opgeklommen, gaat het wel steeds beter.
Jezelf terugzien op beeld kan dus best heftig zijn. Hebben de deelnemers nog andere dingen over zichzelf geleerd tijdens het maken van de foto’s?
Meerdere personen hebben aangegeven dat ze de foto’s zien als een soort ijkpunt. Het beeld geeft aan hoe diep ze ooit in de put zaten. Ze kunnen zodoende hun huidige gevoelens en gedachten vergelijken met de situatie van toen. De foto van Linsey is bijvoorbeeld precies een jaar gemaakt nadat ze op haar laagste punt zat. Daarmee dient de foto ook als een soort emotionele afsluiter voor deze periode. Met alle deelnemers gaat het inmiddels een stuk beter dan voorheen.
Dat is een mooie gedachte om mee af te sluiten. Dank voor de gastvrijheid! De volledige fotoserie is te bekijken op Framed by Sanderijn.
- ADHD & ADD
- Angststoornis
- Anorexia
- ASS
- BED
- Boekrecensies
- Borderline
- Boulimia
- Burn-out
- Column
- Dagelijks leven
- Depressie
- DIS
- Dood & Rouw
- Drang & Dwang
- Drangstoornis
- Dwangstoornis
- Eenzaamheid
- Eetstoornis
- Geen categorie
- Herstel
- Interviews
- Koopgids
- Kopzorgen
- Lichaam & Geest
- Liefde & relaties
- Maatschappij
- Medicatie
- Mijn Rouwe Reis
- Naasten
- Narcisme
- Perfectionisme
- Persoonlijkheidsstoornis
- Pesten
- Piekeren
- Psychologie
- PTSS
- Schizofrenie
- Seks
- Social media
- Stempels
- Stress
- Studentenleven
- Therapie en zorg
- Trauma
- Vriendschap
- Zelfbeschadiging
- Zelfmoord