Eenzaamheid. Uit het niets rollen er tranen over mijn wangen. Zonder het te begrijpen is het er gewoon. Een onbepaalde leegte die ik maar niet opgevuld krijg. Ik voel me als een stip in de horizon waar niemand bij kan. Iedereen ziet me, maar niemand maakt contact met mij. Golven die omslaan als pogingen tot verbinding. Ik doe zo hard mijn best, maar het wil maar niet lukken.
De sociale vlinder die ik was is een rups geworden. Een omgekeerde metamorfose. Al kruipend weet ik moeizaam de verbindingen te vinden die me minder eenzaam doen voelen.
Het is willen feesten, maar niemand komt naar je feestje
Het is iets geks, deze eenzaamheid. Ik heb het nooit eerder gekend. Het is niet hetzelfde als mijn depressies, het is iets anders. Het is willen feesten, maar niemand komt naar je feestje. Ik heb de muziek, maar niemand om mee te dansen.
[stag_image style=”no-filter” src=”https://www.commen.nl/wp-content/uploads/2021/09/alex-ivashenko-small.jpg” alignment=”none” url=””]
Foto via Unsplash
Eenzaamheid: op zoek naar een gemeenschap
Ik zoek een gemeenschap waar ik stilletjes in kan baden. Een groep waarin ik kan aarden. Mensen om me heen die met mij samen de dagen willen opvullen. De tijd als onze beste vriend die als een sprei van mogelijkheden fungeert.
Er is zo veel in het leven om te beleven. Maar als het tikken van de klok weerkaatst wordt met stilte, maakt de leegte het haast onmogelijk tot leven te komen. Ik voel me eenzaam. Daar waar mijn agenda eerst volgeschreven was, zijn de pagina’s witter dan wit. Ik rende van hot naar her. Ik zoog het leven tot aan de bodem leeg. Elke dag opnieuw. Maar nu weet ik niet waar te beginnen.
Lees ook: Corona-eenzaamheid treft jongeren: “Voel me alleen maar slechter”
Bij het wakker worden overvalt me het verlangen terug in slaap te vallen. Dan hoef ik me niet bezig te houden met het invullen van mijn dag. Het ironische is dat ik weet dat er zo veel leuks is om te doen. Maar in je eentje wordt het na een tijdje eenzamer dan eenzaam.
[stag_image style=”no-filter” src=”https://www.commen.nl/wp-content/uploads/2021/09/brandi-redd-3vZ3V6JUDT0-unsplash.jpg” alignment=”none” url=””]
Foto via Unsplash
Samen lanterfanten
Ik wens wakker te worden met mensen in mijn huis, die me goedemorgen zeggen in de woonkamer. Ik wens thuis te komen in een warm ontvangst, waar wordt gevraagd hoe mijn dag was.
Avonden te vullen met het koken van nieuwe gerechten met mensen die willen proeven. Weekenden samen met anderen te lanterfanten omdat het leven soms zo simpel kan zijn.
Ik wens herinneringen te maken met metgezellen die me enthousiast maken voor de toekomst. Ik wens opgenomen te worden in een groep waar ik bij kan horen.
Maar nu dobber ik nog alleen op mijn bootje. Ik zoek manieren om mijn motor aan de praat te krijgen. Om mezelf te bewegen uit deze oceaan van eenzaamheid. Ik zou willen weten waar de kust ligt. Waar mijn vaste land is om te kunnen aarden.
Eenzaamheid: Ça va aller
Al dwalend door de Brusselse straten loop ik langs een groepje mensen. Ik hoor ze in het Frans met elkaar lachen, sierlijk en melodieus. Een jonge vrouw met aan de zijkant opgeschoren haar houdt een glas vin rouge in haar hand. De jongeman naast haar spreekt met grote enthousiaste armbewegingen, alsof zijn woorden zo sneller tevoorschijn komen.
Iemands taal spreken betekent nog niet dat contact maken met de ander lukt.
Na een jaar in Brussel te wonen begin ik steeds meer te wennen aan de klanken van de Franse taal. De taalbarrière is aanzienlijk afgenomen, maar tegelijkertijd lijkt de sociale afstand tussen mij en de mensen om mij heen te zijn toegenomen. Iemands taal spreken betekent nog niet dat contact maken met de ander lukt. Dus loop ik verder en ik verzink in gedachten, Franse gedachten.
Ça va aller, ça va aller. Het komt wel goed, herhaal ik meerdere keren in mijn hoofd. Als een soort mantra om mezelf eraan te herinneren dat het goedkomt. Tegelijkertijd wens ik de lichtheid van deze Franse zin in de vezels van mijn lichaam te kunnen voelen, want de eenzaamheid die ik draag voelt alsof ik dagelijks aan gewichtheffen doe.
[stag_image style=”no-filter” src=”https://www.commen.nl/wp-content/uploads/2021/09/chuttersnap-qvT_629hapk-unsplash.jpg” alignment=”none” url=””]
Foto via Unsplash
Een veel te strakke winterjas
Ergens ver in mijn achterhoofd weet ik dat ik deze zwaarte niet in mijn eentje hoef te tillen. “Je bent niet alleen,” zegt mijn vriendin met een bezorgde blik in haar ogen. Ik zie in de manier waarop ze naar me kijkt dat ze radeloos is.
Ze wil zo graag mijn eenzaamheid weg kunnen nemen. Al is het maar een stukje ervan dragen, zodat ik me minder zwaar hoef te voelen.
Lees ook: Ruïnes van eenzaamheid
Alleen weet ikzelf ook niet goed hoe ze me kan helpen. Ik wou dat het kon, dat ze me kon ontkleden van mijn eenzaamheid. Als een veel te strakke winterjas, die ze voor me openritst zodat ik weer normaal kan ademen. Was het maar zo makkelijk.
Vriendschap
De volgende dag word ik wakker in de armen van mijn vriendin. Over een paar uurtjes komt er een vriendin van me uit Nederland op bezoek in Brussel. Mijn lief voelt aan dat ik niet in staat ben iemand te ontvangen en stelt voor die vriendin naar haar huis te laten komen.
Ik schaam me, dat ik zo ver ben afgedreven. Toch laat ik het toe en weet ik ergens dat het me goed zal doen om mijn vriendin uit Nederland te laten komen. Rond het middaguur halen we haar samen op van Gare du Nord. Vanaf het eerste moment dat ik haar zie, voel ik de luchtinhoud in mijn longen toenemen.
Ze trekt me uit de eenzaamheid naar het leven toe.
Haar brede glimlach en ongebreidelde enthousiasme om Brussel te ontdekken doen wonderen. Ze weet dat ik niet op mijn best ben, maar dat doet niks af aan onze vriendschap. Ze trekt me uit de eenzaamheid naar het leven toe. Wat ben ik haar dankbaar en wat ben ik trots dat ik mijn worstelingen heb durven delen.
Lees ook: Veel jongeren zijn eenzaam: zo heb ik het opgelost
De mensen om me heen toelaten
Toegeven hoe je je voelt, het serieus nemen en je vrienden daarin toelaten dat raad ik iedereen aan. Beetje bij beetje raak ik uit de haast absurdistische staat waarin ik verkeerde. Alsof ik van een alien weer hervormd ben naar een mens, die weer de taal van de ander kan spreken.
In de avond zet mijn vriendin uit Nederland muziek aan terwijl mijn lief Congolees eten aan het koken is. De Nederlandse teksten van Froukje knallen uit de boxen. In mijn ooghoeken zie ik mijn Nederlandse vriendin al zingend dansen door de woonkamer.
Langzaam beweeg ik me naar haar toe en dans ik mee op het ritme van de muziek. Wat voelt het goed om samen te dansen en mijn lichaam uit de sluimerstand van eenzaamheid te bewegen.
Op momenten dat de eenzaamheid me lijkt te verstikken en ik in paniek raak, moet ik leren om mijn hand uit te reiken naar de mensen die om me geven.
Ik realiseer me dat ik niet alleen ben, zoals mijn lief me had gezegd. Alleen moet ik de mensen om me heen wel toelaten. Niemand komt naar je feestje als je niemand uitnodigt. Niemand danst met je mee als niemand weet dat je muziek hebt om op te dansen.
Op momenten dat de eenzaamheid me lijkt te verstikken en ik in paniek raak, moet ik leren om mijn hand uit te reiken naar de mensen die om me geven. Anders blijf ik een stip in de horizon waar niemand bij kan.
Vond je dit artikel interessant? Volg COMMEN. op Facebook, Twitter en Instagram voor meer verhalen over mentale gezondheid, of ontvang al onze artikelen via WhatsApp.
Heb je geen social media of geen zin om ons te volgen? Blijf op de hoogte van onze laatste artikelen via een snelkoppeling op je telefoon of schrijf je in voor onze nieuwsbrief en ontvang één keer per maand een mail met onze beste artikelen.