Misschien denk je halverwege: wat een jankverhaal. Dat mag. Ik denk het misschien ook wel, achteraf. Maar als je op dat moment een magneet in mijn hoofd zou gooien, zou onderstaand verhaal eruit komen. Het moment waarop de eenzaamheid als een donkere deken over me heen valt en alle vakjes negativiteit in mijn hoofd opengaan. Alles wordt uitzichtloos.
Gelukkig voel ik me niet altijd zo, maar soms heb je van die periodes. Meestal uren, soms dagen en weken. Eenzaamheid is iets stoms, want het is niet meetbaar. Vaak wordt gedacht dat eenzame mensen zich 24/7 zo voelen, maar in de meeste gevallen is dat niet zo. Het is een probleem dat altijd net onder de oppervlakte sluimert en dan plotseling compleet uitbarst, op soms totaal onverklaarbare momenten, en je overmeestert. Dit schreef ik terwijl ik op een dieptepunt zat, zoals er velen zijn:
Waarom heb ik geen vrienden? Ik begrijp het niet. Nou ja, ik kan je een hele waslijst aan dingen geven die verkeerd aan mij zijn, maar toch. Iedereen heeft toch vrienden, sommigen zelfs hele groepen: waarom ik niet?
Ik heb eigenlijk nooit vrienden gehad. Ik ben altijd al een einzelgänger geweest. Maar dat was oké. Ik had wel wat vriendjes op de basisschool en soms zelfs eentje waar ik vaak mee speelde. Sinds de middelbare is het hard achteruit gegaan. De vrienden die ik dacht te hebben op de middelbare school keken weg wanneer ik gepest werd, of erger nog: deden mee. Toch was het beter dan alleen zijn, dacht ik. En dus bleef ik bij hen. Ze waren niet allemaal slecht, maar achteraf gezien bespeur ik te weinig kenmerken van echte vriendschap om dit nou een ‘goede’ vriendschap te noemen.
Ook merkte ik dat het contact met deze jongens minder werd toen ik depressief werd, al wist ik dat toen nog niet. Ik wist niet waarom ik niet uit bed wilde komen en overal tegenop zag en overal bang voor was. Waarom ik lusteloos was, geen vreugde meer in het leven zag. Ach, ik was vast een luie puber die geen zin had om naar school te gaan en het liefst elke dag uitsliep. Ik was vast somber omdat ik een hekel aan school had. Of aan de mensen op school. Wist ik veel dat dat het begin was van een zes jaar durende zware depressie.
Toch merkte ik dat ze minder met me om wilden gaan. Ik werd vast saaier, of nog meer een loser dan ik al was. Het dikke jongetje waar eigenlijk niemand mee geassocieerd wilde worden. Ze begonnen me los te laten en na de middelbare gingen ze door met hun leven en bleef ik voor het eerst ook echt eenzaam achter terwijl ik alleen was. De depressie werd erger en de paniekaanvallen kwamen erbij toen ik een poging deed op het MBO.
Op het MBO, ik was net 16, ontmoette ik de laatste soort-van-vriend die ik tot nu toe heb gehad. Brian. Net als ik was Brian het stille jongetje. Onzeker, bang en alleen. Dat vertelden we niet tegen elkaar, maar we voelden het: dikke kneusjes onder elkaar.
Het klikte en we groeiden iets naar elkaar toe. Maar het was maar een paar weken. Ik kreeg paniekaanvallen, mijn depressie raasde verder en ik zag mijn opleiding niet meer zitten. Ik kwam steeds minder naar school en op een gegeven moment helemaal niet meer. Brian stelde vragen, ik omzeilde ze. Brian appte me waar ik bleef, maar ik blokkeerde hem toen ik definitief met de opleiding stopte. Wat als? Sorry, Brian, het spijt me nog steeds.
Nadat ik ook met een tweede opleiding was gestopt wegens mijn mentale problemen kwam ik thuis te zitten. In de vier jaar die volgden kwam ik amper het huis uit: ik vond een internetbaan als schrijver die ik vanaf mijn eigen kamertje kon doen. Dit klinkt ideaal, maar het heeft mijn sociale leven op pauze gezet. Ik had al niemand, en kut voelde ik me toch al, dus dacht ik dat het zo wel oké was en dat het wel goed zou komen.
Nu, meer dan vier jaar later, denk ik er wel anders over. Tussen je 18e en je 22e maak je vrienden, ga je uit, vind je een vriendin, doe je gekke dingen en sommigen zitten al met drie baby’s. Ik deed er niet aan mee. Ik had wat leuke contacten via het internet, maar meer dan dat ook niet. En dus mis je als het ware een belangrijk deel van je leven. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dankbaar voor de mensen die ik ken, maar het is te sporadisch, te oppervlakkig soms.
Enkele maanden geleden pas realiseerde ik me dat het zo niet verder kon. Ik kwam vaker buiten, nam meer deel aan het sociale leven en solliciteerde naar een baan waar ik wel fysiek aanwezig moest zijn. Aan de ene kant heeft het me geholpen, aan de andere kant twijfel ik meer dan ooit aan mezelf.
Nu ik sociaal zo lekker actief ben, vind ik zelf, moet het toch resultaat opleveren? Nope. Vooral in de weekenden blijf ik nog steeds vaak alleen, terwijl anderen hun leven leven. Met elkaar. Ik lijk stil te staan en ben jaloers op alles en iedereen. Van de contacten die ik heb opgedaan contacteert de één me alleen als ik nodig ben om iets op te knappen, de ander vindt me toch te saai en voor anderen ben ik juist weer te druk. De meesten zien me niet eens staan, terwijl ik toch bijna 2 bij 2 meter ben.
Ik ben boos. Op mezelf. Op de wereld. Op mensen die wél wat kunnen. Op kleffe stelletjes. Op vriendengroepen. Op iedereen die wel gelukkig is. Op iedereen met een leuke zaterdag, een leuk leven. Op mensen die wel wat van hun leven maken. Op die twee gasten die nu, samen, voorbij fietsen. Op mijn stomme hoofd met zijn achterlijke twijfels en angsten. Op de mensen die mijn probleem negeren, mij negeren. Op het leven.
Doe ik dan nooit wat goed? Geeft er dan niemand om me? Blijf ik dan alsnog altijd alleen? Wat is er mis met me dat niemand met me om wil gaan of de moeite neemt om me beter te leren kennen? Steekt de wereld gewoon zo in elkaar? Wat moet ik nog meer doen om wél mensen te vinden die me goed vinden zoals ik ben? Of ben ik te ongeduldig? Ik weet het niet meer. Heeft het nog zin? Heeft het leven nog zin als je niemand hebt om voor te leven?
Dit artikel is inmiddels al enige tijd geleden gepubliceerd. Inmiddels kan ik blij en trots zeggen dat ik vrienden gemaakt heb! De meeste mensen die dit lezen willen dat ook graag bereiken en als het voor mij mogelijk is, is het voor jou ook mogelijk!
Ik heb hier een artikel over geschreven met antwoord op de vraag: ‘Hoe maak ik vrienden?’ Aan de hand van hoe ik vrienden heb gemaakt probeer ik je een paar tips te geven hoe jij dit misschien ook wel kunt bereiken. Wil je dit graag lezen? Klik dan hier!
Vond je dit artikel interessant? Volg COMMEN. op Facebook, Twitter en Instagram voor meer verhalen over mentale gezondheid of ontvang updates via Whatsapp. Heb je geen social media? Blijf op de hoogte van onze laatste artikelen via een snelkoppeling op je telefoon of schrijf je in voor onze nieuwsbrief en ontvang één keer per maand een mail met onze beste artikelen.