“Waarom ben ik de enige die geen plannen heeft? Ik schaam me er voor dat ik geen vrienden heb en geen plannen voor het weekend. Daarom houd ik collega’s en familie een rookgordijn voor waardoor het lijkt alsof ik een druk en sociaal leven heb.”
Waarom ik een hekel aan weekend heb
‘Thank God it’s Friday’, ‘Keep Calm and Enjoy your Weekend’ en nog 36 andere gare Xenos-leuzen worden je beeldscherm ingeslingerd. Het weekend wordt door iedereen aanbeden. Lekker een paar dagen relaxen na een week vol beslommeringen op werk en school. Op vrijdagmiddag begint het feest al en wordt er uitgekeken naar de twee dagen die komen gaan. Maar niet door iedereen. Tijdens de vrijmibo kijk ik vooral uit naar maandag.
Zijn er écht mensen die van de maandag houden?! Nou ja, ik ook niet per sé, maar het is vooral dat ik een gruwelijke hekel heb aan het weekend. Ik houd van de vrijheid die het geeft, maar haat het minstens net zo erg.
Waar, in mijn ogen, de rest van de wereld grootse plannen heeft en leuke dingen doet op zaterdag en zondag, is mijn weekend echt kapot saai. Hoofdzakelijk omdat ik het sociale leven heb van een prei: geen vrienden en geen leuke plannen. Veel mensen zouden met me willen ruilen: héérlijk, een weekendje zonder plannen. Begrijpelijk, maar helaas niet als het al jaren (lees: een stuk of zes) zo is.
Lees ook: We moeten het over eenzame jongeren hebben
Het rookgordijn rondom mijn sociale leven
Op vrijdag begint het al. De weekendplannen vliegen het kantoor door. Anne gaat ‘lekker met de meiden’, Ramon gaat naar de Snollebollekes, Lisanne heeft een babyshower en minstens drie anderen gaan zich volproppen met stokbrood tot ze een stukje verkoold vlees krijgen, beter bekend als barbecueën. Ik probeer het te negeren, maar het lukt me niet. Waarom ben ik de enige die geen plannen heeft? Ik schaam me er voor dat ik geen vrienden heb en geen plannen voor het weekend. Daarom houd ik collega’s en familie een rookgordijn voor waardoor het lijkt alsof ik een druk en sociaal leven heb.
Ik weet dat ik daarmee het cirkeltje rond houd, maar ik durf er niet voor uit te komen dat ik eigenlijk een loser ben. Als ik op vrijdag naar mijn werk ga, verzin ik soms vast iets wat ik dit weekend zogenaamd ga doen, om het rookgordijn maar op te houden. Deze denkbeeldige activiteit wissel ik dan om de paar weken eens af met een laconiek ‘ooh, gewoon lekker relaxed weekendje’, zodat het niet gaat opvallen. Dit terwijl het eigenlijk mijn hart breekt om hun waterval aan weekendplannen aan te horen, nadat ik uit beleefdheid ‘en jij?’ vraag.
Mijn weekenden zijn vaak eentonig. Lang uitslapen, zodat er minder dag over is en daarna heerst vooral verveling. Soms, als ik motivatie heb, waag ik me aan een uurtje sporten, maar verder is het vooral hetzelfde liedje. Beetje hangen. Dumpert, Youtube, Facebook, Instagram… Zaterdagmiddag om 16.00 uur ben ik er alweer klaar mee. Nog maar 32 uur te gaan voor het maandag is. Netflix of een boek dan maar?
Ook interessant: 5 eenzame twintigers vertellen over hun leven
De jaloezie over mijn eenzaamheid put me uit
Het grote probleem is dat ik in die uren enorm veel tijd heb om na te denken. Over het leven in het algemeen, maar met name over de situatie waarin ik me bevind. Op dat moment gaat het knagen: de eenzaamheid, die ik ook ken van doordeweekse avonden. Om me niet eenzaam te voelen pak ik soms werk op dat afgelopen week is blijven liggen. Er waren tijden dat ik mijn zaterdag volgooide met werk om niet samen te zijn met mijn gedachten, maar zo’n zesdaagse werkweek brak me ook op.
Soms geniet ik ervan om alleen te zijn, maar meestal vreet het me helemaal op. Het doet me pijn dat ik niks te doen heb. Het doet me nog meer pijn dat ik geen vrienden heb om iets mee te doen. Het hoeft allemaal niet spectaculair. Een drankje doen of een filmpje kijken is al genoeg. Waarom heb ik het niet leuk? Waarom heb ik geen vrienden? Ben ik niet leuk genoeg? Twijfel en jaloezie maken me twee dagen lang moe, soms zelfs uitgeput. Ik haat het dat ik jaloers ben, ik wil het niet. Dat je dan in een zwaarmoedige bui door Instagram scrollt en iedereen allemaal #gezellie ziet zijn, helpt dan niet bepaald.
Avonden zijn het ergst. Wanneer lachende vriendengroepen zich onder mijn raam door bewegen, op weg naar de nacht en het avontuur. De jaloezie spuit mijn oren nu uit. Ja, óók op die ene gozer die nu al over het tuinhekje van de buren heen staat te kotsen. Waarom wil er niemand met mij chillen? Waarom kan ik niet gewoon een leuk weekend hebben?
Ik probeer een uitweg te vinden door wat internetvrienden te appen. Geen reactie. Ze zullen mijn gezeik wel zat zijn. Om 2 uur ’s nachts, zo’n uur of 5 later, krijg ik een appje terug: ‘Sorry, ik was met vrienden.’ Groetjes aan je nachtrust.
Lees ook: Zomereenzaamheid: wat ik ertegen doe
Eenzaamheid oplossen: Mission Impossible (?)
‘Ga gewoon uit. Maak gewoon vrienden’, krijg ik vaak te horen. Voor mij, iemand met de sociale vaardigheden van een stoeptegel en vooral torenhoge sociale angsten, klinkt ‘beklim gewoon de Mount Everest zonder armen en benen’ hetzelfde. Heb ik dan nooit een leuk weekend? Jawel… Gelukkig is de band met mijn familie goed en staat er af en toe een bezoekje gepland. Het helpt me mijn gedachten te verzetten.
Toch is het anders. De honger naar het avontuur met vrienden blijft knagen. Ik weet dat er veel mensen zijn die geen familie hebben zoals ik die heb en die me hierom ondankbaar zullen vinden. Ik besef het me ook wel, maar soms wil je nou eenmaal iets anders.
Hoe ik het moet oplossen? Geen idee. Wat mensen ‘gewoon doen’ noemen, noem ik Mission Impossible. Ik ben slecht in het maken van sociaal contact en ik schijt in mijn broek bij alles wat ik alleen moet doen. Alleen naar de stad, de kroeg, de bioscoop, uit eten, een festival of een feestje? Heb je ze wel alle 24 in een kratje om te denken dat ik dat ga doen?
Soms loop ik in het weekend een rondje langs de kroegjes in de hoop iemand tegen te kopen. Bijvoorbeeld iemand die me straalbezopen een biertje aanbiedt en me erbij betrekt. Of iemand die in hetzelfde schuitje zit en wél de ballen heeft om iemand aan te spreken. Misschien zijn het luchtkastelen.
Ik heb niet het gevoel dat ik er ooit zelf uitkom. Ik hoop dat iemand op een dag deze cirkel voor me doorbreekt. Ik hoop op tijden waarin ik mensen eindelijk kan begrijpen die het héérlijk vinden een weekendje niks te doen. Tot die dag aanbreekt hoop ik dat Netflix niet failliet gaat.
Hèhè, eindelijk maandag.
Over COMMEN.
Op COMMEN. lees je verhalen over mentale gezondheid. Verhalen door mensen die weten waar ze over schrijven, voor mensen die weten waar ze over lezen.
Dit zou mijn verhaal kunnen zijn. Ben nu 8 jaar alleen na mijn scheiding en de eenzaamheid wordt alleen maar erger. Alles al geprobeerd om sociale contacten te maken maar iedereen heeft z’n eigen kring en zitten nu eenmaal niet op een single vrouw te wachten. De jaloezie die er eerst niet was groeit met de week, zeker als ik bbq’s ruik, lachende mensen hoor en vrienden zie terassen. Ik ben een spontane vrouw want op het werk heb ik het best leuk met collega’s. Maar zodra het einde dienst is haast iedereen zich weer naar zijn of haar bubbel. Ben soms ziek van eenzaamheid en lig ook steeds vroeger op bed.
Je kunt soms ook af en toe eenzaam zijn met z’n Tweeën!
Wel “Gezellig” samen in de kamer zitten, onder Doodse Stilte dan voelt het ook eenzaam!
Er wordt geen woord gezegd, hele dag Stilte alom!! Bah!!!!
was vele jaren alleen,maar altijd muziek aan. Hier niet,doodse Stilte!!!
Daar word ik zo nerveus van!
Verder ben ik gelukkig en tevreden!!! Maar die stilte he?