Voordat ik psychisch ziek werd zag mijn leven er vrij normaal uit. Ik had vrienden, ging naar school, haalde goede cijfers, beoefende een sport en deed leuke dingen in mijn vrije tijd. Toen ik op mijn zestiende compleet instortte, belandde ik in de hulpverlening. Ik dacht er met wat therapie en een pilletje binnen een aantal maanden wel vanaf te zijn en weer mijn normale leven te leiden. Dit was een verkeerde gedachte.
Snel herstellen is een illusie
Eerst probeerde ik nog school vol te houden, maar dit lukte al snel niet meer. De GGZ stelde toen een dagbehandeling voor die zes tot negen maanden zou duren. Ik ging hiermee akkoord met de gedachte dat ik er daarna van af zou zijn. Het liep echter anders. Het ging namelijk alleen maar slechter met mij, en niet beter.
Dit was niet volgens planning: ik wilde beter worden. Na een jaar therapie werd ik opgenomen in een kliniek. Hier ontving ik ook de diagnose autisme. Dit was het moment waarop ik besefte dat herstellen niet ‘zomaar’ gaat. Herstellen van en leren omgaan met een psychische ziekte gaat niet 1, 2, 3.
Dit botste met mijn verwachtingen, omdat mijn psychische ineenstorting uit het niets leek te komen. Iets dat in een paar weken gebeurd is zou toch makkelijk ‘op te lossen’ moeten zijn? Niet dus. Een been breek je ook in een paar seconden, maar het herstel duurt vaak toch minimaal zes weken. Ditzelfde geldt voor psychische ziekten, al ligt het daarbij meestal nog wat complexer.
De psychische ineenstorting kwam namelijk niet zomaar opzetten. In werkelijkheid werkte ik er al jaren naartoe. Aangezien ik autisme heb liep (en loop ik nog steeds) tegen een hoop dingen aan. Het verschil is dat ik vroeger hier niet bewust van was, waardoor ik op mijn tenen liep om het vol te kunnen houden.
Hierdoor ging ik voor de buitenwereld binnen een paar weken van gezonde tiener naar nauwelijks functionerend psychiatrisch patiënt. De jaren opbouw heb ik zelf echter niet bewust meegemaakt. Ik was het gewend dat alles moeizaam liep: ik wist niet anders.
Lees ook: Iedereen heeft autisme
Het heeft tijd nodig
Inmiddels realiseer ik dat jaren ‘overwerk’ niet op te lossen is met wat therapie en pilletjes. Ook de gedachte dat het binnen één jaar wel opgelost zou zijn blijkt achterhaald. We zijn inmiddels zes jaar verder en er is nog steeds geen concrete einddatum in het vooruitzicht.
Sterker nog, misschien moet ik zelfs mijn hele leven begeleiding krijgen om te functioneren en kan ik nooit meer mijn oude leven van voorheen oppakken. Hier heb ik vrede mee. Ik heb geen haast om beter te worden: dat werkt alleen maar tegen in mijn herstel.
Hetzelfde kan ik jou adviseren, neem de tijd om beter te leren omgaan met je problemen en jezelf, en verwacht vooral niet dat je binnen een jaar weer op de been bent. Je hebt de tijd nodig om alles weer opnieuw op te bouwen, jezelf te accepteren en te herontdekken.
Dat gebeurt niet zomaar en al helemaal niet in een paar dagen. Accepteer dat jouw herstel nu prioriteit heeft en kijk wat je daarnaast nog aan kan. Als je wel naar school gaat of werkt is dat prima, maar vraag niet teveel van jezelf. Beter worden is het belangrijkste, hoe lang dat ook mag duren.
Ook interessant: De beste boeken over autisme