‘Het belangrijkste is volgens mij om te beseffen dat je geen legio vrienden nodig hebt om gelukkig te zijn. In mijn geval was ik, achteraf gezien, voornamelijk verdrietig omdat ik geen doelen had, naast herstellen van mijn ziekte. Hierdoor had ik alle tijd om na te denken en de social media-profielen van mijn vrienden te stalken, die wél druk bezig waren.’
Eenzaamheid twintigers: 5 verhalen
Eenzaamheid hoort bij het leven. Iedereen heeft weleens het gevoel er alleen voor te staan, ongeacht of er mensen om je heen zijn. Incidentele eenzaamheid is dan ook allesbehalve slecht: het is simpelweg een teken dat je anderen nodig hebt, hoe lastig ze zich soms ook gedragen.
Het wordt echter een heel ander verhaal wanneer eenzaamheid je leven dicteert. Iedereen heeft een bepaalde mate aan persoonlijk contact nodig, ongeacht ras, gender of leeftijd. Het is daarom des te jammer dat eenzaamheid onder jongeren nog volop in de taboesfeer zit.
Ikzelf vind eenzaamheid een fascinerend thema. Niet alleen heb ik er zelf de nodige ervaring mee, ik vind het ook interessant om het erover te hebben. Juist in deze tijd van sociale media, volop communicatiemiddelen en gigantisch snel internet lijken we steeds meer te isoleren.
Bovendien hangt er een gigantisch stigma rondom eenzaamheid, helemaal onder jongeren. Om het gesprek open te breken sprak ik met 5 eenzame twintigers over hun leven, de oorzaak van hun eenzaamheid, oplossingen en nog heel veel meer.
Sanne, 20
‘Eenzaamheid staat voor mij gelijk aan een gevoel van overrompeld zijn. Ik heb het gevoel met niemand van m’n vrienden te kunnen praten over mijn problemen. Ik ben gediagnosticeerd met borderline toen ik 16 was.’
‘Meestal sluit ik me af voor leeftijdsgenoten. Ik heb het idee dat ze me veroordelen om m’n diagnose, of het niet begrijpen. Ik heb wel vrienden, maar daar gaat het meestal over koetjes en kalfjes. Ik acteer vooral dat ik ook geïnteresseerd ben in hun onderwerpen, omdat ik anders geen vrienden heb.’
‘Ik probeer met de eenzaamheid om te gaan door leuke dingen te doen. Sinds kort doe ik aan olympisch gewichtheffen. Hier kan ik veel energie in kwijt en ik merk dat ik het fijner vind om contact te hebben met anderen wanneer we samen een activiteit uitvoeren, gewichtheffen dus.’
Lees ook: We moeten het over eenzame jongeren hebben
Heather, 22
‘Ik heb wel vrienden, maar die wonen te ver weg of zijn te druk om echt ‘quality time’ mee te hebben. Ik vind sociaal contact heel leuk, maar dan wel op mijn voorwaarden.’
‘Ik hou bijvoorbeeld niet van kroegen, restaurants of rumoerige ruimtes. Ik word onrustig van veel mensen en geluid omdat ik gedeeltelijk doof ben aan mijn rechteroor. Hierdoor komt het extra hard binnen in mijn linkeroor. Bovendien ben ik dankzij mijn MS soms een tikkeltje onhandig en snel geprikkeld.’
‘Hierdoor heb ik mezelf de afgelopen jaren als het ware sociaal geïsoleerd. Ik heb geen zin om telkens aan vrienden uit te leggen waarom ik niet mee op stap wil, en waarom ik mij soms niet goed voel.’
‘Van nature ben ik een rustig persoon. Ik lees veel boeken en hou ervan om feel good-films te kijken. Hierdoor voel ik mij altijd beter. Ik heb er vertrouwen in dat ik op een gegeven moment vanzelf weer mensen vind met wie ik een aansluiting kan vinden.’
Miguel, 22
‘Ik ben altijd veel verhuisd, waardoor ik nooit echt hechte vriendschappen heb opgebouwd. Van tevoren wist ik al dat ik nooit lang op één plek zou blijven, en daar heb ik mij bij neergelegd.’
‘Nu studeer ik in Helsinki aan de universiteit, waar ik tot nog toe 1 hechte vriendschap heb opgebouwd. Ik heb hem verteld over mijn depressie en hij lijkt het te snappen. Hij veroordeelt het in ieder geval niet, wat al heel wat is voor mij.’
‘Meestal snappen mensen het gewoon niet. Ik heb vaak last van suïcidale gedachtes en het is lastig om dat bespreekbaar te maken, helemaal wanneer je iemand nog niet zo lang kent. Ik vind het wel belangrijk om het over dit soort dingen te hebben, want het zorgt uiteindelijk wel voor een sterke band.’
‘Ik heb mezelf als doel gesteld om meer moeite te doen om vriendschappen te onderhouden. Zo heb ik bijvoorbeeld Instagram en Facebook aangemaakt zodat ik kan blijven checken hoe het mensen gaat. Ik dacht altijd dat ik juist verdrietig zou worden van sociale media, maar het tegendeel is waar.’
Ook interessant: Veel jongeren zijn emotioneel eenzaam: zo heb ik het opgelost
Kailey, 27
‘Mensen omschrijven mij altijd als een intens persoon. Zodra ik op m’n gemak ben word ik ontzettend open en vertrouw ik je een hele hoop toe. Dit blijft zo doorgaan totdat iemand het vertrouwen beschadigt. Vanaf dan zie ik alles zwart/wit: of je bent slecht, of je bent goed.’
‘Ik denk dat dit met mijn borderline te maken heeft. Helaas ben ik hierdoor al meerdere vrienden in mijn leven verloren, meestal op een stomme manier. Ik krijg bijvoorbeeld ruzie met iemand waarna ik het niet kan loslaten. Daardoor ga ik allemaal dingen doen om de band weer aan te halen, terwijl ik in feite aan een dood paard trek.’
‘Er zijn altijd wel vrienden in mijn leven geweest, maar ik ben zelf absoluut niet de beste vriendin. Ik switch snel van gedachten en emoties, waardoor ik bijvoorbeeld ook vaak ruzie heb met mijn partner. De borderline zorgt ervoor dat ik me vaak eenzaam voel, ook al ben ik het absoluut niet.’
Lees ook: Straatvraag: hoe eenzaam zijn studenten?
Tahseena, 29
‘Ik ben inmiddels niet meer eenzaam, maar weet wel heel goed hoe het voelt. Tijdens mijn studententijd was ik omringd door mensen en had ik legio vrienden. Letterlijk elk moment van mijn week was volgepland met studeren, feestjes, borrels en dagjes weg.’
‘Dit veranderde nadat ik mijn studententijd ziek werd. Ik was continu vermoeid en daardoor niet in staat mijn drukke leven voort te zetten. Hierdoor raakte ik op den duur een hoop vrienden kwijt. Het was een verdrietige tijd waarin ik mij behoorlijk eenzaam voelde en vaak moest huilen.’
‘Nadat ik beter werd ben ik verhuisd naar een andere stad, omdat ik niet langer herinnerd wilde worden aan die nare periode. De switch van omgeving heeft mij goed gedaan, al liet ik veel kennissen achter. Via werk en een voetbalvereniging heb ik een nieuwe vriendenkring opgebouwd.’
‘Het belangrijkste is volgens mij om te beseffen dat je geen legio vrienden nodig hebt om gelukkig te zijn. In mijn geval was ik, achteraf gezien, voornamelijk verdrietig omdat ik geen doelen had, naast herstellen van mijn ziekte. Hierdoor had ik alle tijd om na te denken en de social media-profielen te stalken van mijn vrienden, die wél druk bezig waren.’
Ik heb via een internationale Facebook-groep contact gezocht met de respondenten. De (soms Engelstalige) antwoorden zijn lichtelijk bewerkt om er een lopend verhaal van te maken, en bijvoorbeeld extreme woordherhaling te voorkomen.
Vond je dit artikel interessant? Volg COMMEN. op Facebook, Twitter en Instagram voor meer verhalen over mentale gezondheid, of ontvang al onze artikelen via WhatsApp. Heb je geen social media of geen zin om ons te volgen? Blijf op de hoogte van onze laatste artikelen via een snelkoppeling op je telefoon of schrijf je in voor onze nieuwsbrief en ontvang één keer per maand een mail met onze beste artikelen.