Open zijn over een depressie is iets waar veel mensen moeite mee hebben. Ze willen vaak weinig vertellen omdat ze zich schamen of gewoonweg niet willen laten zien hoe ze zich van binnen voelen. Zo’n persoon ben ik niet. Ik ben namelijk heel erg open over mijn depressie. Nu denk je misschien: alleen maar goed toch? Nou, dat valt vies tegen. Het was juist die openheid die mij in de problemen bracht.
Toen ik begon aan mijn nieuwe opleiding in 2019, was dit een kans voor een nieuwe start. Ik had me voorgenomen om mijn depressie zolang mogelijk voor me te houden, zodat mijn onbekende medestudenten mij niet meteen een label zouden geven. Bij de allereerste opdracht moest een medestudent mij interviewen. Toen de eerste vraag ‘hoe gaat het met je?’ aan mij werd gesteld, was mijn hele plan om mijn depressie voor me te houden alweer mislukt.
Ik beantwoordde de vraag met: niet zo goed. Weer was ik dus te open over mijn depressie. Daarna ging het hele interview over mijn depressie en hoe ik ermee omga. Nu wisten niet alleen mijn medestudent dit, de leraar zou het interview lezen, anderen zouden het via via ook binnen de kortste keren weten. Voordat de eerste periode voorbij was stond ik zonder dat dit mijn bedoeling was bekend als: ‘die depressieve jongen.’
Toen ik op school eenmaal bekend stond als die ‘depressieve jongen’ was er geen weg meer terug. Ik was toch al te open geweest over mijn depressie. Het enige wat ik in mijn ogen kon doen was me gedragen als ‘die depressieve jongen’. Ik begon vaker donkere kleding te dragen en steeds vaker droeg ik een pet met daarover een capuchon.
Ik wilde niet gezien worden, maar zoals je je al kan bedenken, word je juist gezien wanneer je als enige constant een pet draagt. Dan word de pet eigenlijk het ding waar mensen jou aan kunnen herkennen. Andere kleding dragen zorgde er dus alleen maar voor dat het beeld wat anderen van mij hadden werd bevestigd.
Naast mijn kleding werd ook mijn gedrag anders. Ik begon bepaalde mensen te zien als mijn vijand (ook wanneer ik ze nauwelijks kende). Daarnaast zag ik kritiek meteen als een persoonlijke aanval en werd ik dus heel snel boos wanneer iemand iets slechts over me zei. Mijn vrienden zagen hoe mijn gedrag veranderde. Ik was gewoon niet meer mezelf. Door dit gedrag ben ik me gaan afvragen waar dit allemaal vandaan komt.
Lees ook: “Je krijgt al snel het idee dat jij de enige eenzame student bent”
Altijd al te open geweest
Dat ik zo open ben over mijn depressie is niet alleen omdat ik wil dat het taboe rondom mentale gezondheid verbroken wordt. Van kleins af aan ben ik al super open over mijn gedachten en gevoelens. Eigenlijk was ik altijd te open. Wanneer ik verliefd was, wisten sommige anderen dat eerder dan ikzelf en als ik ergens meezat gooide ik dat er meteen uit.
Deze openheid heb ik altijd als iets positiefs gezien. Anderen wisten meteen wat er aan de hand was en daarnaast voelde het voor mij als een opluchting. Ik ben namelijk iemand die anders constant in zijn hoofd blijft malen over dat onderwerp waardoor ik me niet goed meer kan focussen op andere dingen. Voor mij was het dus heel logisch om ook zo open te zijn over mijn depressie. Sterker nog, ik snapte niet waarom anderen hier zo gesloten over zijn.
Toen ik net bij COMMEN. zat, hoorde ik van meerdere collega’s dat zij hadden getwijfeld om voor COMMEN. te schrijven. Werkgevers zouden dan met één zoekopdracht op Google zien dat je problemen hebt/had met je mentale gezondheid. Ik heb hier geen seconde bij stil gestaan. Toen ik bij COMMEN. kwam was ik immers al begonnen met een blog over mentale gezondheid en ook hierbij heb ik geen moment gedacht aan toekomstige werkgevers. Het enige waar ik aandacht was het uiten van mijn emoties en gevoelens die eruit moesten.
Oorzaak openheid depressie
Omdat ik niemand ken die zo open als ik over zijn of haar depressie, ging ik opzoek naar mensen die wel zo open zijn als ik. Na meerdere sites te zijn afgegaan, kwam ik op een post uit 2009 op het forum www.fok.nl. Het leek net of deze persoon mij beschreef.
Volgens hem zijn er twee dingen die deze openheid kunnen veroorzaken: Behoefte aan erkenning en jezelf heel belangrijk vinden. Toen ik dit had gelezen kwam ik er eindelijk achter hoe het kwam dat ik altijd zo extreem open ben.
Behoefte aan erkenning is iets wat ik heel erg herken bij mezelf. Vroeger bij voetbaltraining wilde ik altijd mijn beste beentje voorzetten en was ik pas tevreden wanneer ik minstens één compliment kreeg. Bij stage was mijn dag slecht wanneer ik één klein foutje maakte terwijl ik twintig dingen wel goed deed. Ik wilde alles perfect doen en ik wilde horen van anderen dat ik die dingen perfect had gedaan.
Waar deze behoefte aan erkenning vandaan komt, is waarschijnlijk mijn lage zelfbeeld. Wanneer je heel weinig zelfvertrouwen hebt, wil je graag horen van anderen dat je toch iets goed doet. Wanneer je dan heel lang bezig bent geweest met iets en het niet perfect is, denk je meteen dat je niet goed genoeg bent. Dit is wat ik heel vaak heb ervaren.
Het komt er dus op neer dat ik altijd al heel erg bezig ben geweest met wat anderen van mij vinden. Andermans mening is zelfs heel lang (nog steeds een beetje) belangrijker geweest dan mijn eigen oordeel. Dit verklaart ook waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt in mijn leven, waarom ik bijvoorbeeld begon met het beoefenen van een bepaalde sport en waarom ik mijn gevoelens deel via Instagram Stories.
Nooit goed omgegaan met mijn gevoelens
Doordat ik altijd op zoek was naar erkenning ben ik in 2014 begonnen met een relatief onbekende sport: Freestyle Voetbal. Hierbij doe je staand, zittend en liggend allerlei trucs met een voetbal. Deze sport gaf me niet alleen veel vrijheid maar ook veel aandacht. Vaak vond ik deze aandacht ergens wel fijn. Ik had het gevoel dat ik iets kon en iets betekende.
Nog een hobby die ik heb ontdekt was rappen. Hiermee kon ik niet alleen erkenning krijgen van het rappen zelf maar ook van mijn depressie. Mijn raps gingen namelijk over mijn depressie. Het was een manier om mijn gevoelens te uiten. Ook in deze raps was ik extreem open.
Het rappen hielp mij, al kreeg ik er niet zoveel erkenning mee als dat ik van te voren had gehoopt. Daarnaast kon ik open zijn over mijn depressie. Wel kreeg ik een vorm van erkenning waar ik niet op zat te wachten. Ik schreef een rap waarin mijn donkerste kant naar boven kwam (ik was dan ook geïnspireerd door Eminem). Mijn school vond dit niet zo leuk waardoor rappen me uiteindelijk alleen maar heeft tegengewerkt in plaats van geholpen.
Een andere manier om mijn (negatieve) gedachten te uiten en tegelijkertijd wat erkenning te krijgen is het delen van liedjes via mijn Instagram Story. Wanneer ik bijvoorbeeld ’s avonds laat alleen op mijn kamer zit en ik met iets zit dan zoek ik een liedje op die mijn gevoelens het beste beschrijven en zet ik deze op mijn Instagram Story.
Ergens hoop ik dan dat mensen zien hoe kut ik me voel en me misschien een berichtje sturen. Weer ben ik hierbij dus bezig met wat anderen van mij vinden en dat terwijl ik weet dat de meeste mensen het liedje in mijn Story niet luisteren omdat het ze toch niks boeit.
Lees ook: Stoppen met Instagram: goed voor je mentale gezondheid?
Tweestrijd
Voor mij is het lastig om het open zijn over mijn depressie, maar ook over andere dingen waardoor ik vaak in de problemen ben gekomen, los te laten. Het is nou eenmaal hoe ik ben. Zonder die openheid ben ik mezelf niet en daarnaast word ik gek van mezelf wanneer ik al mijn gedachten en gevoelens voor mezelf moet houden.
Aan de andere kant wil ik niet meteen bij de eerste ontmoeting met nieuwe mensen, alles weggeven van mezelf. Ik vind dat zij het eerst moeten verdienen om meer over mij te weten te krijgen. Dit is echter lastig wanneer je artikelen over je mentale gezondheid online zet.
Ik probeer mezelf al in te houden bij het ontmoeten van nieuwe mensen, maar soms lukt dit nog niet goed. Dan zeg ik in een normaal gesprek ineens: ja dat was toen ik depressief was. Achteraf denk ik dan meteen: waarom heb ik dit nou weer verteld? Het is dus een echte tweestrijd tussen hoe ik ben en hoe ik wil zijn.
Nieuwe kans
Zoals ik in het begin vertelde, begon ik aan een nieuwe studie waarbij ik mijn depressie even voor me wilde houden, dit mislukte al snel. Nu ben ik inmiddels gestopt met deze studie en in september van dit jaar heb ik een nieuwe kans. Ik ga beginnen aan een nieuwe studie, in een nieuwe stad met nieuwe mensen.
Eigenlijk krijg ik een soort van herkansing. De kans wordt klein om weer te open te zijn over mijn depressie en bekend te staan als ‘die depressieve jongen’ omdat ik momenteel geen depressie heb. Dat was bij mijn vorige studie wel het geval. Mocht mijn verleden ter sprake komen dan ga ik mijn best doen om niet alles meteen weg te geven.
Balans in openheid depressie
Het antwoord is dus: ja, je kunt zeker te open zijn over je depressie. Daarom is het heel belangrijk om een balans te vinden. Dit is al helemaal handig wanneer je zo open bent als ik. De vraag is nu wat deze balans inhoudt en hoe ik ervoor ga zorgen dat ik niet weer uit balans raak wanneer iemand mij vragen stelt over mijn depressie.
Als eerste ga ik dit keer niet beginnen over mijn depressie wanneer ik iemand leer kennen. Zo kan ik mezelf beschermen want eigenlijk heeft het vertellen over mijn depressie bij mijn vorige studie me eigenlijk alleen maar negativiteit gebracht, waardoor ik alleen maar depressiever werd. Ik denk dat het feit dat ik al depressief was een hele grote rol heeft gespeeld. Daardoor was ik snel boos en schreef ik een rap waardoor ik veel problemen kreeg.
Daarnaast beantwoordde ik altijd in eerste instantie de vraag ‘hoe gaat het met je?’ eerlijk. Ik wil altijd eerlijk zijn, dus ik heb geen spijt van het feit dat ik het toen zo snel heb verteld, maar ik heb wel te veel weggegeven. Het voordeel is dat ik nu dezelfde vraag met ‘goed’ zou beantwoorden en niet hoef te liegen. Daardoor weten mensen niet dat het ooit slecht met me ging. De kans is hierdoor al kleiner dat ik te open ben over mijn depressie en alles meteen weggeef.
Ten slotte oefen ik nu af en toe al met het niet meteen vertellen van mijn levensverhaal. Niet dat ik veel nieuwe mensen ontmoet, maar dit deed ik ook voor de lockdown. Dit heeft tot nu toe best goed gewerkt. Mensen die ik bijvoorbeeld in maart vorig jaar heb ontmoet weten kleine dingen over mijn depressie maar niet het hele verhaal.
Andere aanpak openheid depressie
Het is dus niet zo dat ik niemand iets meer wil vertellen. Als ik na een tijdje een goede band krijg met iemand bij mijn nieuwe studie, dan kan ik diegene wel een klein beetje vertellen zoals ik bij de mensen die ik vorig jaar ontmoet heb gedaan. Daarnaast heb ik er momenteel minder moeite mee om over mijn depressie te praten omdat ik me nu een stuk beter voel dan toen. Wel zal ik eerlijk zijn als iemand me vragen stelt omdat hij of zij mijn artikelen heeft gelezen. Want eerlijkheid gaat voor mij nog steeds boven het beschermen van mezelf, al zal ik minder vertellen.
Lees ook: Interview: De mensen die vanwege een depressie met school stopten
Het voordeel van deze aanpak is dat ik mezelf niet meer constant in de problemen breng. Daarnaast kan iemand zelf bepalen of hij/zij mijn artikelen gaat lezen en hoeveel hij/zij van me te weten komt. Maar het belangrijkste voordeel is dat ik er voor zorg dat mensen mij zien en zullen herinneren als de persoon die ik echt ben en niet als ‘die depressieve jongen’ die ik slechts anderhalf jaar van mijn hele leven ben geweest.
Vond je dit artikel interessant? Volg COMMEN. op Facebook, Twitter en Instagram voor meer verhalen over mentale gezondheid, of ontvang al onze artikelen via WhatsApp.
Heb je geen social media of geen zin om ons te volgen? Blijf op de hoogte van onze laatste artikelen via een snelkoppeling op je telefoon of schrijf je in voor onze nieuwsbrief en ontvang één keer per maand een mail met onze beste artikelen.